14 Trident

T

rident był spokojny jak nigdy. O poranku w szerokich wodach rzeki przeglądały się promienie słońca, barwiąc taflę czerwienią. Tak, tego dnia Trident był zadziwiająco spokojny, niczym bestia gotująca się do skoku na niczego niespodziewającą się ofiarę. Powolnie toczył swe wody, nie przejmując się czymkolwiek.

 – To w końcu tylko rzeka – mruknął do siebie Robert Baratheon.

    Robert stał na brzegu, spoglądając na obóz po przeciwnej stronie. Jeszcze tylko kilka minut dzieliło go od spotkania z Rhaegarem. Z człowiekiem, który odebrał mu szczęście i spokój. Robert nie potrafił wybaczyć, nie tego, co uczynił książę Smoczej Skały.

   Chmura kurzu powoli opadała, ukazując setki tysięcy ludzi, którzy przybyli tu tylko po to, by przelać krew. Oni nie mieli powodu, to ich suwerenowie zwołali ich na ten przeklęty brzeg, by walczyli i zginęli za sprawę, w której nie mogli mieć zdania.

   Przed oczami Roberta zjawił się obraz Winterfell i dnia, w którym przybył do Rickarda Starka, by oficjalnie prosić Lyannę o rękę. Nie był to największy zamek jaki Robert widział, nie był najpiękniejszy, nie miał w sobie kunsztu budowlanego, a jednak tamtego dnia podobał mu się bardziej niż jakakolwiek twierdza. Wówczas lord Rickard przywitał go w swej głównej komnacie jak syna. Zagarnął wtedy Neda do siebie, zapytawszy czy człowiek, który ubiega się o prawo do jego pięknej córki jest jej godzien, a Ned odpowiedział twierdząco. Wtedy stary Stark położył obie dłonie na ramionach Baratheona i spojrzał na niego z pod swych krzaczastych brwi. Szare oczy zdawały się świdrować go w poszukiwaniu kłamstwa, lecz ostatecznie Rickard przygarnął Roberta do piersi. Ned nie słyszał, co jego pan ojciec wyszeptał mu wówczas do ucha.

 – Mogę mieć trzech synów, lecz wiedz, że kocham tę dziewczynę nad życie. – Robertowi zabrakło tchu pod wpływem żelaznego uścisku lorda Winterfell. – Jeżeli dowiem się, że jest nieszczęśliwa, że ją zdradzasz czy hańbisz, razem z moimi trzema synami spadnie na ciebie gniew całej północy. My pamiętamy. Północ pamięta.

   Potem wypuścił go, udali się na przechadzkę. Robert zapytał czy nie mógłby zobaczyć Lyanny, jednak Rickard powiedział, że jego córka cieszy się wolnością. Od koniuszego Robert dowiedział się, że lady Lyanna wyjechała na przejażdżkę, a nigdy nie wiadomo kiedy wróci.

   Robert nie mógł opanować zerkania w stronę głównej bramy. Tęsknił za kobietą, którą poznał na turnieju. Przez ten czas w jego głowie powstała jej wizja, której nie mógł wymazać z pamięci. Lyanna zawładnęła jego podświadomością. Robertowi nie podobała się myśl o zrezygnowaniu z, choćby sporadycznych, skoków w bok. Jednak jeżeli jego panią żoną miała zostać Lyanna Stark, gotów był poświecić chwilowe wyskoki. Wiedział, że lord Stark nie żartował. Robert znał Brandona, wiedział jak wszyscy bracia zapatrzeni są w dziewczynę. Może to dlatego, że jest jedyną córką Starka? Czy mój pan ojciec też tak kochałby swoją córkę, gdyby takową posiadał?

   Robert miał jednak jedynie braci. Stannis od dziecka miał obsesję na punkcie przestrzegania praw i etykiety, a Renly… Renly to młodsza wersja mnie. Najmłodszy z Baratheonów wydawał się być wierną kopią brata już od najmłodszych lat. Był jednak smuklejszy, węższy, w jego oczach nie było tego ognia, co w oczach dziedzica Końca Burzy. Renly wydawał się być łagodniejszym wydaniem Roberta, chłopcem, którego wszyscy kochali. To on trzymał nas razem po śmierci ojca.

 – Nad czym tak rozmyślasz? – zapytał Ned, wchodzący właśnie do komnat przyjaciela. – Czekasz na Lyannę?

   Ned zachichotał cicho, lecz gdy Robert zwrócił na niego spojrzenie gniewnych oczu, Eddard udał kaszel.

   Robert usłyszał jak Ned kładzie coś na stoliku. Mówił coś o kolacji, jednak gdy zauważył, że do Roberta i tak nic nie dociera, zaniechał prób dotarcia do niego.  Baratheon pozostał więc przy oknie, wypatrując Lyanny.

   Zapadał już zmierzch, gdy dało się słyszeć tętent końskich kopyt. Robert zobaczył smukłą dziewczynę o ciemnych, rozwianych włosach. Miała na sobie spodnie i dość cienki, wyraźnie na nią za duży wams. Robert nie czekał już jednak na nic, wyszedł z pokoju i postanowił udać się wprost do niej. Ze słów lorda Rickarda wywnioskował, że Lyanna wiedziała o planowanych zaręczynach.

   Robert zagrodził jej drogę na schodach, prowadzących na wyższe partie zamku. Lyanna ściągała grube rękawce i, nie zauważywszy przeszkody, wpadła na Roberta. Baratheon przytrzymał ją ostrożnie, by nie spadła, bo niebezpiecznie odchyliła się w tył. Lyanna spojrzała w górę, na jej twarzy malowała się wówczas irytacja.

 – Uważaj, gdzie…  – zaczęła, lecz przerwała, gdy rozpoznała twarz rozmówcy. – Robert? Ojciec mówił, że przyjedziecie z Nedem, ale nie sądziłam, że dotrzecie tak szybko.

   Lyanna wydawała się być zmieszana. Odwróciła się nagle i spojrzała w kierunku jakiejś wieży, z której wyleciał właśnie kruk. Potem znów spojrzała na Roberta i spróbowała się uśmiechnąć, lecz zamiast tego na jej ustach pojawił się tylko grymas.

 – Może zaprowadziłabyś mnie do waszego Bożego Gaju? – zasugerował Robert, puszczając kobietę. – Słyszałem, że na północy macie naprawdę wspaniałe drzewa serca.

    Wtedy Lyanna spojrzała na niego z ciekawością. Kiwnęła głową i kazała za sobą podążać.

   Boży Gaj w Winterfell nie mógł się równać z tymi, które znajdowały się na południu. Drzewa wrosły w tę ziemię tworząc plątaninę korzeni. Ich pnie trudno byłoby objąć nawet najpotężniej zbudowanemu mężczyźnie w pojedynkę. Rozłożyste konary niemal zasłaniały słońce, lecz te promienie, które się przedarły przez tę majestatyczną zasłonę, czyniły to miejsce magicznym. Tam Robert miał wrażenie, że biała twarz o krwawych rysach jakby zatopiona w korze drzewa przygląda mu się uważnie. Tu bogowie północy naprawdę żyją.

   Lyanna pociągnęła go pod największe z drzew serc. Jego czerwone liście okalały nawet niewielkie jezioro przy którym rosło. Wydawało się być najstarszym drzewem, jakie Robert kiedykolwiek widział. Miało w sobie coś, co dawało wrażenie, jakby to starzec przyglądał się swym dzieciom i łkał łzami z żywicy, bolejąc nad ich losem.

 – To drzewo serce, pod którym pobrali się moi rodzice – powiedziała Lyanna, przysiadając na jednym z potężnych korzeni, który wystawał z ziemi.

   Robert podszedł do Lyanny, lecz nie usiadł. Klęknął na oba kolana, przypatrując się jej. Gdy Lyanna spostrzegła, co wyrabia jej towarzysz, podniosła się, spoglądając na niego ze śmiechem.

 – Wstawaj, głupi – powiedziała, próbując go podnieść. – Nie musisz bawić się w poetę przede mną.

   Twarz Roberta oblał rumieniec, jednak nie podniósł się. Chciał, by jego oświadczyny były wyjątkowe. Pragnął, by Lyanna obdarzyła go uczuciem i została jego panią żoną nie z obowiązku, lecz dlatego, że sama tego chciała. Może będę potrafił się zmienić? Dla niej.

 – Chciałbym ci przysiądz – powiedział Robert, a Lyanna zaprzestała prób przerywania mu. – Chciałbym obiecać – głos przybrał mu na sile – że się zmienię. Już nigdy nie wezmę jakiejkolwiek innej kobiety, nigdy żadnej nawet nie pocałuję. Będę bronić twego honoru i czci. Uczynię cię najszczęśliwszą kobietą na świecie, podaruję wszystko, czego będziesz chciała. Będę cię kochał do śmieci, zrobię wszystko, by cię chronić i nigdy, przenigdy nie sprawię ci przykrości.

    Lyanna klęknęła wówczas obok niego, objęła jego szyję ramionami i wtuliła się w niego. W tamtej chwili Robert nie zwrócił uwagi na łzy, które skapywały z jej policzków. Wówczas myślał, że wszystko idzie ku nowej, lepszej przyszłości. Lyanna była jego narzeczoną, miała zostać żoną, a on czuł się najszczęśliwszym mężczyzną na świecie.

   Do tej pory pamiętał krótki pocałunek, którym obdarzyła go przed wyjazdem. Jedynie w policzek, a jednak dla niego znaczył więcej niż jakakolwiek inna pieszczota, bo był od jego wspaniałej narzeczonej.

   Zabrał mi ją. Ukradł mój największy skarb. Sprowadził na jej rodzinę śmierć i zniszczenie. Nie kochał jej, nie mógł, bo wtedy zrobiłby wszystko, by była szczęśliwa. Nie musiałby jej wykradać i wywozić na południe, by tam gwałcić ją wbrew bogom. Rhaegar Targaryen nie zasługiwał na każdą kolejną minutę istnienia, a jednak, na przekór sprawiedliwości, oddychał.

   Ned zjawił się po jego prawej stronie. To był znak, że są gotowi do tego ostatniego szturmu. Do walki, która miała zadecydować o przyszłości Westeros. Czas obalić króla. Robert wzniósł w górę swój wielki, żelazny młot, a jeźdźcy uderzyli konie w boki, przynaglając do szarży.

   Ta wojna nie miałaby jednak nigdy miejsca, gdyby nie Aerys. Po tym jak Brandon ruszył do Królewskiej Przystani i rzucił Rhegarowi wyzwanie, Obłąkany Król kazał go zamknąć w zatęchłym lochu. Potem zażądał przyjazdu Rickarda, a gdy i jego dostał, wbrew prawu, zabił obu. Tak jak wszystkich, którzy z nimi wyruszyli. Bratanek Jona tam był. Biedny młody chłopak.

   Robert pamiętał jak rozeszły się wieści o wydarzeniach w stolicy. Wówczas Jon Arryn wydawał się starszy niż zazwyczaj. Upadł w sobie, lecz w jego oczach gorzał ogień walki. Nie ugiął się, gdy monarcha zażądał głów jego podopiecznych. Wysłał Neda na północ, a Roberta na południe, do Końca Burzy. Wiedział, co to oznacza. Chorągwie musiały zostać zwołane.

   Północ pamięta – chciał powiedzieć Robert, spoglądając na smocze oddziały. Nie ważył sie jednak powiedzieć tego na głos. Wciąż miał nadzieję, że uda mu się uratować przynajmniej ją. Wierzył, że jest dla nich lepsze jutro. A potem wróciły do niego wspomnienia Bitwy Dzwonów.

   Powszechnie rozpowiadano, że nowym namiestnikiem został Jon Connington, przyjaciel Rhaegara. Robert nie wiedział o nim wiele. Szeptano, że to obiecujący rycerz z perspektywami, a stołek ręki króla miał być tylko szczeblem w drodze na szczyt. Robert puszczał te pogłoski mimo uszu. Parł naprzód, bo każdy dzień zwłoki mógł pociągnąć za sobą przegraną.

   Tywin Lannister siedział w Casterly Rock i nie raczył odpowiedzieć na czyjekolwiek nawoływania. Robert zrozumiał, że lew czeka aż szala zwycięstwa przechyli się na czyjąś stronę. Nie podobało mu się, że musiał być rozdzielony z Nedem. Z przyjacielem u boku był zawsze pewien, że ktoś chroni jego tyły. Teraz jednak musiał być zdany na siebie. Robert wiedział, że wdawanie się w walną bitwę przy takich dysproporcjach byłoby szaleństwem, dlatego chciał za wszelką cenę poczekać na Starka. Był ranny po poprzedniej potyczce. Tamtego dnia śmiał się, że to dlatego iż jego tarcza zbierała siły na północy.

   Prawda jednak była taka, że Robert nie miał powodów do śmiechu. Connington gnał za nim, próbując zagnać w kozi róg, z którego nie można byłoby uciec. Za wszelką cenę chciał zakończyć bunt. Gdyby mu się udało, nie stałbym tu dziś. Jednak Ned nigdy mnie nie zawiódł.

   Kamienny Sept był tylko wioską, lecz wystarczył dla nas. Obawialiśmy się, że zostaniemy zaskoczeni, nie mogłem dowodzić z powodu rany, którą otrzymałem. Kazałem ukryć się części żołnierzy, reszta miała stawić pozorowany opór i odciągnąć ich od wioski. Ode mnie. Może i byłem wówczas tchórzem, jednak tylko w ten sposób istniała dla nas szansa na zwycięstwo. Ned nigdy nie przyjmie królewskiego tytułu, ani Jon. To muszę być ja. Aerys nie może pozostać u władzy. To wszystko zabrnęło za daleko. Rhaegar posunął się za daleko.

   Zewsząd rozbrzmiały dzwony. Robert nie wiedział czy po to, by wezwać pomocy, czy by zdezorientować atakujących. Biły tak głośno, że świat zdawał się trząść w posadach. A może to krew krążyła tak szaleńczo? Może śmierć zaglądała w oczy? Robert ciągle się przemieszczał, a na sam koniec, gdy już niemal wszystkie domy były pozajmowane lub spalone, żołnierze, którzy pomagali mu się skryć, nie wiedzieli co mają robić.

 – Do burdelu – powiedział wtedy Robert, a jego ludzie spojrzeli na niego z niezrozumieniem.

    Widział jak krzywią się, patrząc na drewniany budynek, który nie mógł mieć dobrej sławy. W ich oczach było widać jak na dłoni obrzydzenie. Co za człowiek chowa się za spódnicami nierządnic? Ten, który chce żyć.

 – Szybciej, nie słyszałeś?! – krzyknął na żołnierza, a ten wzdrygnął się.

   Ruszyli i tam też przeczekali część bitwy. Robert słyszał jak heroldowie Conningtona nawołują do wydania „zdrajcy i buntownika” Roberta Baratheona. Prosił, obiecywał, w końcu groził – nic to nie dało.

   Znów rozgorzała bitwa i gdy wydawało się, że wszystko stracone, Robert wyszedł z burdelu ze swym ogromnym młotem w dłoni. Niemal w tym samym momencie nadszedł Ned z posiłkami. Zawsze na czas, przyjacielu.

   Teraz jednak Robert znów znalazł się wśród wrogów. Zabijał, wymachując młotem, nie patrzył na krew, która bryzgała na wszystko. Nawet nie zauważył gdy posoka pokryła jego twarz. Woda w rzece stała się czerwona niczym wino, lecz i to umknęło jego uwagi. Słońce niemal zaszło, gdy Robert go zauważył.

   Rhaegar Targaryen walczył wciąż na koniu. W swej czarnej zbroi był ociężały, lecz to ona chroniła go przed ogromną ilością ciosów. Na jego głowie nie było już hełmu. Robert dostrzegł go na brzegu. Był strzaskany. Rubiny skrzyły się na zbroi księcia, przyciągając wzrok. Otaczało go trzech wojowników z północy. Jeden atakował, a pozostałych dwóch usiłowało zrzucić go z konia. Rhaegarowi wreszcie udało się zabić piechura, jednak niemal w tym samym momencie pozostali dwaj przecięli rzemień i książę spadł prosto w wodę. Tylko to uratowało Rhaegara od nadziania na młot Roberta, który znajdował się ledwie cztery metry od niego, galopując na swym gniadym koniu.

    Rhaegar zabił kolejnego piechura, jego srebrne włosy ociekały wodą, a jednak wciąż był groźny. Robert widywał Rhaegara na turniejach, jednak zdziwił się, widząc jak zabija klęczącego żołnierza. Była wojna, a jednak wciąż wielu pamiętało mit księcia. Wreszcie następca tronu zauważył Roberta. Koń pędził na niego, gnany przez jeźdźca, a Rhaegar stał niewzruszenie. Dopiero, gdy Robert mógł niemal sięgnąć wroga, Rhaegar schylił się i ciął konia w brzuch. Zwierzę zawyło z bólu i zwaliło się na ziemię, ryjąc pyskiem muł. Robert zsiadł z martwego konia.

   Dwóch rycerzy stanęło naprzeciw siebie. Obaj zbryzgani krwią, obaj przekonani o swej wyższości. Obaj kochali tę samą kobietę i to ta  miłość zaprowadziła ich na to miejsce. Słońce już niemal zaszło, Trident zdawał się płonąć.

   Ruszyli na siebie z wrzaskiem. To Rhaegar trafił, uniknął ciosu i niemal zwyciężył. W ostatniej chwili Robert podparł się o swój wielki młot i uniknął ciosu miecza, który podążał mu na spotkanie. Wziął zamach mimo bólu, jednak ponowni chybił. Baratheon poczuł na karku chłodny oddech śmieci, lecz wtedy pomyślał, co Rhaegar robił Lyannie. Porwał ją i zgwałcił. Tysiąc razy. Te myśli zaszumiały mu w uszach. Zebrał wszystkie swoje siły, w jego oczach zapłonął nieugaszony gniew. Rzucił młotem, a ten trafił w sam środek tarczy Rhaegara. Książę nie zasłonił się, nie zdążył. Przeraźliwy łomot rozległ się po okolicy.

   Rhaegar Targaryen klęknął, podtrzymując się mieczem. Z kącika jego ust wypływała krew. Spojrzał na Roberta, potem jego spojrzenie powędrowało gdzieś daleko na południe.

 – Lyanna – szepnął.

    Chciał wstać, rzucić wyzwanie Robertowi. Spróbować jeszcze zawalczyć. Nie zdołał. Upadł, a rubiny rozsypały się wokół niego, tworząc mozaikę barw. Nurt rzeki porwał ciało księcia, unosząc je i pchając do przodu.

   Robert Baratheon nie uśmiechnął się, nie triumfował. Z jego ust wydobył się przeraźliwy ryk, który ściągnął na niego oczy walczących. Wojska Targaryena zaczęły topnieć, żołnierze zrozumieli, że stracili wodza. Ta bitwa zdecydowała o losie wojny, ten trup przesądził o wszystkim, co zdarzyło się później. Tego dnia Robert wciąż żył nadzieją, że Lyanna wróci, by zostać jego panią żoną. Pokonał swego przeciwnika, cóż mogło się jeszcze zdarzyć? Kto stanie mu naprzeciw, teraz, gdy u jego stóp legła najpotężniejsza armia Westeros? Czas na jego prawdziwy triumf, który miał dopiero nadejść. Los niósł sobą jednak coś zupełnie innego, lecz tego Robert nie wiedział.