13 Wieża Radości

W

patrywała się w człowieka, który miał być jej nadzieją na lepszą przyszłość. W człowieka, któremu zaufała, odkładając na bok dumę. Teraz jednak nie wiedziała, co ma o tym wszystkim sądzić. Postąpił haniebnie, zdradził ją, a przecież wciąż twierdził, że ją kocha.  Zmusił ją, by stanęła tu, w tej małej świątyni za świadków mając grupkę wieśniaków i dwóch rycerzy Gwardii Królewskiej. Czemu tak trudno wyprzeć się uczuć, czemu w głębi wiem, że tego chcę? Czemu zmusiłeś mnie do zastanawiania się? Nie tak miało być!

   Lyanna Stark stała w szarej, jedwabnej sukni, do której przypięto piękny płaszcz ze wspaniałym wilkorem. Obok niej, trzymając jej dłoń stał Rhaegar Targaryen. Był wysoki, ubrany w czerwono-czarny strój swego rodu. Z jego ramion spływał czarny płaszcz z wielkim czerwonym smokiem o trzech głowach. Septon, ubrany dość prosto, mówił coś, czego Lyanna nie słyszała. Znajdowali się w niewielkim sepcie, gdzieś na dornijskim pograniczu.

   Wreszcie septon zamilkł, Rhaegar mówił coś, a potem ona wypowiedziała słowa. Czuła, że znalazła się na właściwym miejscu, choć wiedziała jednocześnie, że to, co robi, jest złe. Jak mogę odbierać żonie męża, a dzieciom ojca? Jak mogę sprzeciwiać się woli pana ojca i zdradzać słowo dane Robertowi? A mimo to, gdy z jej ramion spadł panieński płaszcz, a Rhaegar zarzucił jej płaszcz żony, czuła się szczęśliwa. Uśmiechnęła się, gdy przyciągnął jej twarz do swojej i pocałował. Otoczyła ramionami jego szyję, gdy przechylił jej ciało, a potem nagle wyprostował się i uniósł ją w powietrze. Zanurzyła dłonie w znajomych srebrnych włosach, śmiejąc się. Słyszała krzyki ludzi, słyszała zawodzącego grajka i łopot kruczych skrzydeł. Nie mieli gołębi, lecz zrobili wszystko, co mogli, by zapewnić im jak najwspanialszą uroczystość.

   Rhaegar zaniósł ją do karczmy, gdzie miało odbyć się wesele. Tam zasiedli na specjalnych miejscach, a jakaś wieśniaczka, uśmiechając się znacząco, związała ich dłonie delikatnym sznurkiem, mówiąc, że uznaje się go tutaj za szczęśliwy znak.  

 – Nie potrzebujemy szczęścia – odpowiedział jej Rhaegar, lecz nie sprzeciwił się, gdy na jego dłoni pojawił się wąski sznureczek. – Miłość pokona wszelkie przeszkody.

   Książę spojrzał na Lyannę, a ona zamarła. Przypomniała sobie jak Ned i Robert zjawili się w Winterfell. Wtedy Robert oficjalnie oświadczył się jej. Stał pod drzewem sercem i prosił ją o to, by została jego panią żoną. Obiecywał jej długie i szczęśliwe życie oraz miłość po grób. Lyanna pamiętała jednak również jak pytała Neda o to, czy plotki o Robercie są prawdziwe. Nie zaprzeczył, jego milczenie było cichym potwierdzeniem. Wówczas powiedziała mu, bardzo jasno:

 – Miłość jest słodka, lecz nie zmieni charakteru człowieka, drogi Nedzie.

   Teraz te słowa wracały jak bumerang. Patrzyła na Rhaegara i widziała wszystko, co poświęcił, tylko po to by ją poślubić. Nie jestem tego warta. Żadna kobieta nie jest. A więc jak świadczy to o tobie? O mnie? O nas? Lyanna odwrócił wzrok. Na początku była wściekła na Rhaegara, że odważył się ją porwać, później nie mogła wybaczyć mu zdradzonego zaufania, w końcu zgodziła się na ślub tylko ze względu na swoich bliskich – tak sobie przynajmniej tłumaczyła. Sądziła, że w ten sposób zapewni im bezpieczeństwo i pokój, lecz było to kłamstwo. Lyanna poślubiła Rhaegara, bo go pokochała. Nie ważny jest traktat Aerysa. Dorne wypowie posłuszeństwo królowi, a Tywin Lannister już kolejny rok przesiaduje na Skale, pielęgnując urazy.

 – Rhaegarze? – szepnęła na ucho swego pana męża, a on spojrzał na nią wyczekująco. – Mógłbyś napisać do swego pana ojca i zapytać, co się zdarzyło pod naszą nieobecność? Wieśniacy opowiadają tylko jakieś plotki.

 – Oczywiście – odpowiedział, całując ją krótko. – Z samego rana, napiszę do przyjaciela. On będzie pewniejszym źródłem.

   Lyanna uśmiechnęła się blado i odwzajemniła pocałunek. Już za późno, by zawrócić z tej drogi. Teraz naprawdę mogę już tylko podążać do przodu. Ta myśl nie przeszkadzała jej, była zadziwiająco przyjemna. Duma, honor, sprawiedliwość – co to znaczy wobec szczęścia i radości? Lyanna wolała więc zapomnieć o tych wszystkich wartościach, które wpajano jej od dzieciństwa.

   Uczta trwała w najlepsze, a Lyanna roześmiała się, widząc jak wiejskie panienki adorują białych rycerzy. Nawet surowe oblicze ser Arthura Dayne’a nie odstraszyło chętnych kobiet. Ser Oswell Whent zniknął gdzieś już kilka godzin temu, lecz Lyanna nie przejmowała się tym. Nikogo nie obchodziły składane setki mil stąd przysięgi. Rhaegar poprosił swą piękną panią żonę do tańca, a Lyanna podała mu dłoń. Jej szara suknia wirowała wokół, lecz mocne ramiona Rhaegara pilnowały jej, chroniły przed upadkiem.

   Wreszcie nadeszła pora na pokładziny. Zjawili się chłopi, którzy poprowadzili Lyannę do niewielkiego pokoiku na piętrze. Po drodze zawzięcie próbowali ściągnąć z niej jak najwięcej, lecz nie zdołali zedrzeć z niej bielizny. Lyanna wpadła więc do pokoju półnaga. Nie czuła zimna, a gorąco. Nie musiała czekać długo, by w drugim wejściu pojawił się całkiem nagi Rhaegar. Za nim weszło kilka kobiet, jednak on wypchnął je i odwrócił się w stronę swej młodej pani żony. Srebrne włosy opadały na poznaczone drobnymi bliznami ramiona, a fioletowe oczy wpatrywały się w szare tęczówki Lyanny. Rhaegar zrobił kilka kroków, podchodząc do kobiety. Złapał ją w pasie, uniósł i położył na dość wąskim łożu. Lyanna podniosła się na łokciach, wpatrując się w swego pana męża z ciekawością. Rhaegar nachylił się nad kobietą i spróbował sięgnąć znów jej ust, jednak ona odchyliła głowę do tyłu. To mu jednak nie przeszkadzało. Pocałował jej szyję i obojczyk, a potem zjeżdżał z pocałunkami niżej. Dłonie księcia chwyciły talię kobiety w mocnym uścisku, unosząc lekko jej ciało. Palce mężczyzny odnalazły wreszcie delikatne tasiemki jej drogocennego gorsetu, a wtedy ten opadł z niej, uwalniając jej piersi. Wówczas jednak Lyanna przylgnęła do ciała Rhaegara i wraz z nim przetoczyła się, sprawiając, że teraz to ona znalazła się na górze. Ciemne włosy opadły na klatkę piersiową jej kochanka, jednak im to nie przeszkadzało. Lyanna schyliła się, by obsypać go pocałunkami. Rhaegar podniósł się i delikatnie pozbawił jej także dolnej części bielizny. Teraz oboje byli nadzy jak w dzień imienia. Lyanna siedziała na Rhaegarze okrakiem, a jej dłonie wodziły po jego ciele. Rhaegar chwycił mocniej swą słodką kochankę, uniósł ją, a potem to znów on był nad nią. Ich usta zwarły się w pocałunku, jednocześnie jego dłonie powędrowały w stronę jej zwartych ud. Poddała mu się, objęła jego biodra nogami, a potem poczuła słodki ból. Jęknęła cicho, wbijając paznokcie  w plecy Rhaegara, jednak on zdawał się tego nie zauważyć.

   Tej magicznej nocy przestało się liczyć wszystko. Świat mógł runąć w gruzach, lecz tych dwojga by to nie zainteresowało. Tymczasem ziarno podejrzenia zostało zasiane, wilkor wyruszył, a księżyc oświetlał swym sierpem niebezpieczną drogę. Kilka kropel krwi miało zamienić się w kałużę, kałuża w potok, a potok w rwącą rzekę. Kto mógł się tym przejmować w tą usianą gwiazdami noc, gdy nic nie zapowiadało tego, co dopiero miały przynieść przyszłe dni.

   Ranek przyszedł wcześnie, za wcześnie. Niecierpliwe promienie słońca wdarły się przez niezasunięte zasłony i wpadły wprost na śniadą twarz kobiety. Skrzywiła się i obróciła na prawy bok, wtulając twarz w tors mężczyzny spoczywającego obok niej.  Silne ramię przygarnęło ją do siebie bezwiednie. Lyanna miała wrażenie, że ktoś zaczął jej się uparcie przypatrywać. Z niezadowoleniem podniosła jedną powiekę, niemal natychmiast ją zamykając.

 – Lya, wiem, że nie śpisz. – Rhaegar poruszył się, jednak ona ani drgnęła. – Nie możemy tu zostać, dobrze o tym wiesz. Musimy ruszać dalej, odwiozę ciebie i pojadę do Królewskiej Przystani, by wszystko wyjaśnić. Pamiętasz, sama mnie o to prosiłaś. 

    Lyanna nie miała jednak zamiaru odpowiedzieć. Zamiast tego przekręciła się tylko na drugi bok, wpadając w pułapkę, zastawioną przez słońce. Zamruczała z niezadowoleniem. Na ramieniu poczuła ciepły, znajomy pocałunek, jednak tylko spróbowała go strzepnąć, poruszając barkiem. Jest mi tu dobrze. Chciałabym, by zawsze tak mogło być. Bez tych wszystkich tytułów, zbędnych wygód, ochrony, powinności i zobowiązań. Nie budź mnie, kochany, niech ten sen trwa.

 – Lya. – Rhaegar nie miał zamiaru się poddać.

   Znów poczuła jego ciepłe dłonie, oplatające jej ciało. Uśmiechnęła się bezwiednie, jednak po chwili uśmiech przerodził się w chichot. Książę łaskotał ją, a Lyanna niemal wypadła z łóżka, które i tak nie było zbyt szerokie jak dla pary nowożeńców.

   Lyanna wstał wreszcie, posyłając swojemu panu mężowi wyjątkowo nienawistne spojrzenia. Rhaegar zdawał się tym nie przejmować i przyglądał się jak Lyanna ubiera się. Jeszcze gdy spali służka położyła czyste ubrania na komodzie.

 – Nie gap się. W końcu tak marudziłeś, że nam się śpieszy, a teraz leżysz tam sobie.

   Wciągnęła wysokie buty na spodnie, które były na nią nieco za duże. Związała włosy w warkocz, a na siebie założyła prostą, brązową kamizelkę, która odcinała się mocno od kremowej koszuli.

   Rhaegar wreszcie wstał, naciągnął spodnie i podszedł do swojej pięknej pani żony, odsłaniając warkocz z jej szyi i całując ją. Lyanna, która stała do niego plecami, odwróciła się do niego i krótko pocałowała w usta, wybiegając na zewnątrz. Nim zniknęła, powiedziała jeszcze tylko:

 – Pośpiesz się, bo odjedziemy bez ciebie.

   Lyanna zostawiła nieco zaskoczonego Rhaegara i zbiegła na dół. Arthur Dayne był przy koniach i sprawdzał siodła. Wydawał się nieco pochmurny. Lyanna nie zauważyła nigdzie Oswella Whenta. Widząc, że przygotowania idą pełną parą, wróciła do karczmy. Poprosiła karczmarkę o coś do jedzenia, a tamta uśmiechnęła się do niej porozumiewawczo. Lyanna zmarszczyła brwi, jednak postanowiła to zignorować. Usiadła przy stoliku w cieniu, przyglądając się dość przestronnemu pomieszczeniu.

   Stoły wróciły już do dawnego ustawienia. Kilka krzeseł najwyraźniej ubyło, a na podłodze wciąż było widać kryształki tłuczonego szkła, zgarnięte na kupkę i czekające na wyniesienie. Lyanna uśmiechnęła się, widząc że u sufitu wciąż wisiała jemioła – ich ślubna dekoracja. Wieśniacy nie mieli barwnych wstęg, czy innych bogatych dekoracji. Lyannie to jednak nie przeszkadzało, żałowała tylko, że zabrakło lorda Rickarda, Brandona, Neda i Bena. To oni powinni być ze mną. To nie ser Arthur powinien dysponować moją ręką. Lyanna westchnęła.

   W drogę wyruszyli po niecałej godzinie. Rhaegar zapłacił wieśniakom drugą cześć należności, dorzucając coś, co miało zapewnić ich milczenie. Zakupili prowiant na dalszą drogę i zniknęli, jakby nigdy ich tam nie było.

   Powietrze zrobiło się ciężkie i gorące. Lyanna takiego nie znała i nie podobało się jej. Ciepły, południowy wiatr nanosił z sobą piasek, który właził wszędzie, a góry w które wjechali wydawały się niknąć gdzieś w chmurach. Lyanna miała wrażenie, że z tych szczytów obserwują ich setki par oczu, nie czuła się bezpiecznie na Książęcej Przełęczy. Dornijskie góry były czerwone tak jak ich wino i wyglądały na tak cięte jak żarty. Lyanna źle się czuła w cieniu tych szczytów, dręczyły ją złe przeczucia.

   Po niecałym tygodniu dotarli wreszcie do celu swej wędrówki. Wysoka, smukła wieża wznosiła się niemal na równi ze szczytami. Otaczały ją karłowate sosny, które oparły sie działaniu piaszczystych wichrów, suchego powietrza i niemal nieustannej suszy. Lyanna dostrzegła niewielki las wznoszący się koło wieży. Wydawał się być oazą na tej ponurej, pustej ścieżce utopionej w czerwieni.

   Whent i Dayne zajęli się rozładowaniem bagaży. Lyanna spoglądała przez chwilę w górę. Rhaegar powtarzał jej, że robi to dla jej bezpieczeństwa, że pierwsze tygodnie mogą być ciężkie, ale Lyannie nie podobało się to zesłanie. Obawiał się o nią, rozumiała to. W końcu sama chciała, by odjechał do Królewskiej Przystani, by wszystko wyjaśnił. Lękała się, co może zrobić jej pan ojciec lub Brandon, gdy odkryją jej zniknięcie. A może już to zrobili? Ile czasu minęło odkąd opuściłam północ, ile czasu zajęło nam dotarcie tutaj? Miesiąc? Nie, zdecydowanie więcej. Problem polegał jednak na tym, że Lyanna nie chciała pozostać tu sama. Arthur Dayne miał nieustannie chmurne oblicze, Oswell Whent wyglądał na zawiedzionego, gdy opuścili wioskę, a jego lekkie podejście czasami irytowało Lyannę. Tymczasem Rhaegar chciał zostawić ją w takim właśnie towarzystwie. Pozostałaby sama, bo jej jedynym przyjacielem byłby strach, że komuś z jej najbliższych coś się stało.

   Rhaegar nie wyjechał więc od razu. Pozostał, by nieco uspokoić Lyannę, a potem okazało się, że wyjazd może być trudniejszy niż przypuszczał. Dziwne omdlenia, obawy, których Lyanna wcześniej nie miała – okazało się, że wszystko to ma swoje wytłumaczenie. Kilka dni zamieniło się w trzy miesiące, a Rhaegar wciąż nie potrafił się zdobyć na opuszczenie Wieży Radości, jak zwykł nazywać to miejsce.

   Kolejny słoneczny dzień witał południe. Lyanna przesiadywała pod drzewem, przyglądając się ptakom, które gnieździły się w ich małym raju. Plecami opierała się o tors Rhaegara, który obejmował ją delikatnie, całując co jakiś czas jej nieosłonięte ramię. Jedna z jego dłoni spoczywała na jej brzuchu, który wydawał się lekko wzdęty.

 – Powinieneś jechać – powiedziała Lyanna, wciąż przypatrując się ptakom.

 – Jechać…? – powtórzył za nią jak echo Rhaegar. – Nie chciałbym cię teraz zostawiać. Zostawiać was.

   Lyanna oderwała wzrok od zwierząt i odwróciła się do swego pana męża. Położyła jedną dłoń na jego klatce piersiowej, a drugą podpierała się o ziemię.

 – Poradzimy sobie – odpowiedziała. – Nie możemy być tu wiecznie. Jeżeli mój brat dwie się, że zniknęłam i że to ty za tym stoisz, może zrobić coś głupiego.

 – Skąd miałby wiedzieć, że jesteś że mną? Pewnie uważa, że porwali cie jacyś bandyci i szuka cię gdzieś na Przesmyku – Rhaegar wydawał się być tego pewny, lecz coś mówiło Lyannie, że stało się inaczej.

 – Może tak, a może nie. Pojedź do Królewskiej Przystani, ogłoś wszystkim dekret, powiedz o nas, będę spokojniejsza. Przyjadę, gdy tylko wyślesz kruka.

   Lyanna pocałowała go. Tym razem nie był to krótki, niewinny pocałunek. Ten zawierał w sobie pasję i prośbę. Rhaegar nigdy nie potrafił się oprzeć Lyannie. Odwzajemnił pieszczotę.

 – Zgoda – powiedział, spoglądając na jej uroczą twarz. Uwielbiał zasypiać przy niej i przy niej się budzić. Była lekiem na wszelkie zmartwienia, jego nadzieją na lepszą przyszłość. Teraz wszystkie przepowiednie straciły sens, bo Rhaegar odnalazł swoje miejsce. Proroctwa to tylko puste słowa, od ludzi zależy czy się ziszczą.  – Wyjadę.

 – Uważaj na siebie – poprosiła. – I wróć, tylko tego oczekuję. Nic więcej, nic mniej.

 – Przysięgam.

   Lyanna objęła mocno Rhaegara, wtulając się w niego.