12 Dziki wilk

B

randon Stark dotarł do Riverrun w niecały miesiąc. Jego podróż spowolniły roztopy, przez które przybrały rzeki, uniemożliwiając przeprawienie się w większości miejsc. Szerokie wody rozlane szeroko poza koryta, przypominały raczej mokradła, lecz jemu to nie przeszkadzało. Nie śpieszyło mu się z ożenkiem. Wolał przesiadywać w Winterfell, skąd mógł robić wypady do Barrowtown, do jego słodkiej Barbrey Ryswell. Nigdy nie protestowała, choć zapewne przewidywała, że nie jest jedyną kobietą w jego życiu. Nie pytała i nie marudziła mu, a jego potrzeby były zaspokajane, wiec taka sytuacja odpowiadała mu, i to bardzo. Tymczasem posiadanie żony stałoby się kłopotliwe. Jaka kobieta tolerowałaby notoryczne zdrady? Brandon przypomniał sobie, gdy jego siostrze powiedziano, że poślubi Roberta Baratheona. Nie była zadowolona, jednak zgodziła się. Ale Robert nie zrobiłby jej krzywdy, zakochał się w niej.

   Brandon zatrzymał nagle konia, a ten poślizgnął się w błocie i niemal usiadł na zadzie. Stark musiał ścisnąć mocno kolana, by zapobiec swemu upadkowi. Zaklął ze złości, spoglądając na chłopca, który stanął na jego drodze. Musiał być parobkiem na jakiejś pobliskiej wsi, bo nie miał ze sobą nic oprócz skórzanego worka, który właśnie wyjmował z błota. Niski, obdarty, lecz uśmiechnięty spoglądał na niego nieco wystraszonym wzrokiem. Radość z odratowania zguby mijała, gdy zobaczył komu przeszkodził.

 – Głupcze! – warknął Brandon ze złością. – Mogłem cię stratować!

   Chłopak spojrzał na niego, kuląc się jeszcze bardziej. Do piersi przyciskał ubabrany przedmiot, samemu paprząc się w mazi.

 – Daruj, panie – jęknął chłopak i przyklęknął przed jeźdźcem.

 – Nieważne – mruknął Brandon. – Ciesz się, że bardzo się śpieszę, bo inaczej nie ominęłaby cię kara.

   Brandon wyminął chłopaka, oglądając się na tabory i pozostałych towarzyszy, którzy niemal go dogonili. Wygląda na to, że nic nie zauważyli. Spiął konia i pognał dalej naprzód. Miał dość podróży i babrania się w przeklętych roztopach. Miał ochotę na gorącą kąpiel, garniec grzanego wina i wilgotną dziewkę do łoża. Tymczasem pan ojciec jeszcze w Winterfell uprzedził swego jedynaka, by zachowywał się przyzwoicie i nie splamił honoru swego rodu. Lord Rickard wymówił się złym stanem zdrowia, choć Brandon przeczuwał w tym rękę maestera Walysa. Czasami mam serdecznie dość tych świętoszkowatych hipokrytów. Jakbym nie wiedział o jego cotygodniowych schadzkach.

   Wreszcie dostrzegł jasne mury strzelistego zamku. Nareszcie. Nie czekał na resztę orszaku, zamiast tego szybko pokonał zieloną równinę, która dzieliła go od suchego posłania i przyszłej pani żony. Żelazna krata była podniesiona, co tylko utwierdziło go w przekonaniu, że są oczekiwani już od dawna.

   Jego szary koń przejechał przez bramę i wjechał na brukowany dziedziniec podzwaniając kopytami. Brandon rozejrzał się wokół. Dostrzegł rycerzy, którzy ćwiczyli nieopodal, służących i giermków. Widział wysokiego, smukłego lorda o przyprószonych siwizną kasztanowych włosach. Na jego wamsie wyszyto pstrąga. Lord Hoster Tully. Brandon zsiadł z wierzchowca, oddając wodze stajennemu, który przybiegł do niego pośpiesznie. Stary lord spojrzał na gościa z góry i uśmiechnął się, dostrzegając herb. Dumny, szary wilkor, na którego czekał już od dwóch tygodni wreszcie raczył przybyć. Brandon wszedł po schodach, stając naprzeciw przyszłego teścia. Obok Hostera stał podobny do niego, lecz znacznie młodszy mąż o ciemniejszych włosach i podejrzliwym spojrzeniu.

 – Miło nam cię powitać, Brandonie Starku. Długo na ciebie czekaliśmy – powiedział lord Tully.

 – Podróż opóźniła się znacznie przez roztopy. Wygląda na to, że zima na dobre odpuściła.

 – A gdzież twa eskorta, twój pan ojciec mówił, że wysłał z tobą pięćdziesięciu ludzi. – Osławiony w wojnie dziewięciogroszowych królów Blackfish przyglądał się Starkowi uważnie.

 – Daj spokój, bracie! Chłopakowi śpieszyło się zobaczyć swoją słodką narzeczoną, mylę się?

 – Nie – odpowiedział Brandon, patrząc prosto w oczy Tully’emu. Przecież nie powiem ci, że nie mam ochoty na żeniaczkę, a przyjechałem wcześniej tylko dlatego, że mam serdecznie dość wilgoci i niedogodności podróży.

 – Zobaczysz, Brynden, gdy wybierzesz sobie żonę także nie będziesz mógł doczekać się ślubu. – Hoster Tully zagarnął ręką Brandona pod swoje ramię. – Chodź, na pewno chcesz odpocząć po tak długiej podróży. Moje córki poznasz po południu, na obiedzie. Sam rozumiesz, to kobiety, muszą się przygotować. – Tully zaśmiał się cicho. – Dziewczyno, tak ty, chodź tutaj. Odprowadzisz tego jegomościa do komnat, które kazałem przygotować dla naszego specjalnego gościa, rozumiesz?

   Niewysoka, grubawa służąca, o rumianych policzkach natychmiast podreptała do swego lorda. Zaczerwieniła się, spoglądając na Brandona i pośpiesznie spuściła wzrok. Na końcu kiwnęła głową na znak zrozumienia, a potem poprowadziła Brandona korytarzem do sypialni. Gdy szła przed nim, Starkowi spodobały się nawet jej krągłości i był ciekaw czy kobieta jest tak samo wstydliwa pod pościelą jak teraz, gdy przed nim szła, nie śmiejąc się odezwać, czy odwrócić. Musiał jednak obejść się smakiem, bo wtedy naraziłby pakt ojca. Rickard bardzo jasno określił swojemu pierworodnemu, że oczekuje od niego godnego reprezentowania rodu Starków. Oczywiście Lyannę ominęło takie kazanie. Jej, w przeciwieństwie do mnie, można zaufać.

   Brandon zażyczył sobie gorącej kąpieli i rozkazał, by zaraz po przyjeździe wozów przyniesiono mu świeżą odzież. Po odprężającej kąpieli miał jeszcze chwilę czasu na drzemkę, a później zaczął powoli nastrajać się na ucztę z córkami lorda Tully’ego. Słyszał opowieści, że żona lorda Riverrun tak bardzo chciała dać mu żywego syna, że rodząc ostatnie dziecko, zmarła. Chłopiec jednak przeżył i plątał się zapewne gdzieś po zamku. Brandon był ciekaw czy chłopak był wart takich wysiłków. Jednak bardziej interesował go Blackfish. Niejednokrotnie słyszał o jego bohaterstwie podczas wojny dziewięciogroszowych królów, gdy Barristan Selmy zabił ostatniego pretendenta do Żelaznego Tronu z linii Blackfire’a . Brandon był zaciekawiony jaki jest w obyciu ten osławiony w wojnach rycerz.

   Na uczcie oczywiście starano się pokazać z jak najlepszej strony. Pojawiło się mnóstwo potraw, których Brandon nigdy wcześniej nie jadał, nie miał jednak zamiaru zawracać sobie głowy tym, co serwowano. Wolał polować na zwierzynę, nie interesowało go zbytnio, co z niej zrobi kucharz.

   Hoster Tully posadził Brandona po swojej lewej stronie, naprzeciwko brata i tu obok swych córek. Catelyn była dość wysoka, szczupła o kasztanowych włosach i uroczych niebieskich oczach. Miała w sobie pewną przekorę, pewność siebie i dziewczęcy urok. Niewielkie piersi były ciasno opięte przez jasną suknią, choć dekolt był ledwie drobnym wcięciem. Jej młodsza siostra, Lysa,  była podobna z wyglądu do Catelyn. Lysa była jednak niższa, nieco tęższa, a przede wszystkim bardzo wstydliwa. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że to nie ty urodziłaś się pierwsza – pomyślał, spoglądając na młodszą z sióstr i odwzajemniając jej przestraszony, nieszczery uśmiech. Współczuję temu, kto zdecyduje się cię poślubić. To będzie bardzo nudne małżeństwo, stanowczo nie dla mnie. Wśród doborowego grona rycerzy z zamku, Brandon zobaczył także wątłego chłopaka, który przypominał raczej dzieciaka z jakiejś wioski niż syna możnego. Zdziwiło go to nieco, tym bardziej, że chłopak bardzo często zerkał pożądliwym wzrokiem w stronę Catelyn. Czyżby pastuszek zakochał się w lordowskiej córce? Zabawne.

   Po oficjalnym przedstawieniu wszystkich biesiadników i podaniu dań, w końcu grajkowie zagrali żwawszą nutę i przyszedł czas na tańce. Brandon nie przepadał za grzaniem miejsca jak jego młodszy brat, Ned, dlatego wstał od stołu, ukłonił się przed narzeczoną i grzecznie poprosił o taniec.

   Późnym popołudniem uczta dobiegała już końca, a wino szumiało w głowach wielu lordów. Brandon także nie był trzeźwy, wiedział jednak kiedy zachować umiar. Zdziwił się jednak widząc ów zakochanego parobka, jak zbliża się do niego. Z zainteresowaniem przyjrzał się chłopakowi, będąc ciekawym czego też może od niego chcieć. Jego brwi uniosły się jeszcze bardziej, gdy pod jego stopami wylądowała zimowa, obdarta rękawiczka. Stark zaczął się zastanawiać czy to aby nie jakiś żart. Ten parobek oszalał, czy co? Wyzywa mnie na pojedynek?

 – Żądam walki na udeptanej ziemi, wasza lordowska mość – powiedział butnie, choć jego policzki były już mocno zarumienione od ilości wypitego alkoholu. – Będę walczyć w obronie mej miłości do lady Catelyn.

  Brandon popatrzył na chłopaka, czekając aż ten wybuchnie śmiechem i powie, że to jakaś dziwna tradycja w Riverrun, lecz chłystek wydawał się być śmiertelnie poważny.

 – Petyr, przestań się wygłupiać – powiedział rozweselony Hoster Tully, sądząc najwyraźniej, że chłopak wypił za dużo wina.  – Sprzątnij to z pod nóg, mojego gościa i przeproś. Nie ma sensu brać tego poważnie, chłopak czasem zapomina, kim jest. – Lord Tully zwrócił się do Brandona, kładąc dłoń na jego ramieniu i klepiąc go lekko. – Za dużo czasu spędza z moimi dziećmi, ale to dobry chłopak.

 – Niech więc zabiera ten śmieć i nie pokazuje mi się na oczy, a gotów jestem to zapomnieć.

   Wiele par oczu spoglądało na Petyra, który nie miał zamiaru cofnąć wypowiedzianych słów. Chłopak poczerwienia ze złości, a jego dłonie zaczęły się trząść. Brandon wpatrywał się w wątłego biedaka z Paluchów, zastanawiając się co mu strzeliło do głowy i  czemu nie przeprasza za swoje naganne zachowanie.

 – Ja nie żartowałem – wykrztusił wreszcie przez zęby, wpatrując się nienawistnie w szare oczy Starka. – Wyzywam cię, wasza lordowska mość, ma pojedynek i oczekuję, że się stawisz.

 – Skoro tak – odpowiedział Brandon. – Jutro w południe. Jeśli przez noc się rozmyślisz, zrozumiem.

   Petyr Baelish skłonił się delikatnie, odwrócił i wyszedł z komnaty z podniesioną wysoko głową. Młodsza z dziewczyn wybiegła kilka minut później, wcześniej było słychać jak krzyczy na starszą siostrę. Catelyn podeszła do Brandona i zapytała czy nie można by uniknąć tej farsy.

 – Widziałeś go – mówiła, uśmiechając się przyjaźnie. – Jest chudy, nie ma zdolności i nie stanowi dla ciebie żadnego wyzwania. Walka z nim to jak kopanie leżącego. Poza tym ubzdurał sobie coś względem mnie i teraz chce mi udowodnić, że nie kłamał, wyznając mi miłość. To słodki chłopak, lecz niestety potwornie naiwny. Zrezygnuj z tego szaleństwa, proszę. Nie chciałbym, by zginął.

   Brandon wychylił jeszcze kielich wina, nie spoglądając na dziewczynę. Masz rację, ten cały Petyr to tylko głupi pastuch, ale nie mogę nie stawić się na pojedynek. Gdyby wyzwał mnie w odosobnieniu, pewnie tylko przeliczyłbym mu kości i na tym by się skończyło, ale musiał zrobić to publicznie. Odstawił kielich z rozmachem, a kilka kropel spadło na jasny obrus.

 – Wytłumacz mu więc to, co mi. Dobrze wiesz, że teraz tylko on może zrezygnować.

   Stark wstał od stołu i poszedł w stronę swojej sypialni. Nie miał ochoty spóźnić się jutro na ten śmieszny pojedynek. Już od dawne nie walczył z kimś, a teraz nabrał na to ochoty.

   Brandon wstał tuż przed południem. Posłał swojego sługę, by upewnił się, czy jego przeciwnik nie rozmyślił się. Chłopak wrócił jednak z przeczącą odpowiedzią. Najwyraźniej młody Baelish postanowił zabawić się w rycerzyka. Stark kazał więc słudze przynieść swój rynsztunek i przygotować konia oraz kopie. Wcześniej zjadł śniadanie, usłyszawszy jeszcze kilka zrzędliwych uwag lorda Tully’ego, który najwyraźniej obawiał się zerwania zaręczyn. Brandon zapewnił go jednak, że wystąpi w obronie uczucia do swej pięknej narzeczonej, a to uspokoiło lorda Riverrun.  

   Gdy wsiadł na konia w lekkiej zbroi, zobaczył swojego przeciwnika. Baelish wydawał się mniejszy niż wcześniej i w dodatku drobniejszy niż większość chłopców w jego wieku. Brandon skrzywił się. Jego zbroją jest skórzany kaftan, ogierem cherlawa szkapa, hełmu nie ma wcale. Dobrze, że choć kopię dostał. Gdy giermek chciał podać Brandonowi hełm, został odprawiony. Stark ze zrezygnowaniem złożył się do ataku. Na jego ramieniu była obwiązana wstążka Catelyn.  Zobaczył strach w oczach Petyra, jednak nie było już czasu. Chłopak z trudem zmusił szkapinę, by ruszyła w przód, lecz nawet to niewiele dało. Brandon strącił go najdelikatniej jak potrafił, licząc, że upadek lub cios go nie zabiją. Nie potrzebny mi trup tuż przed weselem. Baelish spadł, koziołkując. Rzemyki siodła pękły bez problemu, wiec nie miał problemu z wyplątywaniem się z siedziska.

   Brandon podjechał do Catelyn, siedzącej tuż obok pana ojca, na swym miękkim krześle. Ukłonił się jej i oddał wstążkę. Stark spojrzał za siebie. Petyr podnosił się właśnie z ziemi.

 – Twoja duma mogła ucierpieć, lecz żyjesz. Ciesz się, głupi – szepnął, przejeżdżając koło chłopaka. – Może wyciągniesz z tego jakąś lekcję.

   Od pojedynku, Catelyn chodziła naburmuszona. Brandon widział jak Petyr Baelish chciał z nią rozmawiać i jak ona go odtrąciła, spoglądając na niego z wyższością. Nie interesowały go pomysły tego chłopaka, jasno powiedział lordowi Hosterowi, że nie życzy sobie widzieć go w pobliżu. Od tej pory Baelish sam unikał Starka, nie trzeba go było więc ostrzegać. Brandona niepokoiło coś innego. Otrzymał list od Lyanny, jednak było to już ponad miesiąc temu, a jego siostry wciąż nie było widać. Wiedział, że jeżeli Rickard zmusił Lyę do zabrania przyzwoitek i ochrony to podróż, może się przeciągnąć. Jednak coś mówiło mu, że stało się coś złego. Poprosił więc Blackfisha, by wysłał patrole i sprawdził czy w okolicy nie przebywa grupa podróżnych. Brandon wysłał także list do pana ojca, licząc na szybką odpowiedź. Zanim kruk przybył minął kolejny tydzień, a wieści jeszcze bardziej zaniepokoiły Starka. Okazało się, że Lyanna wyruszyła ponad miesiąc temu w dodatku sama, wbrew prośbom ojca. Rickard pisał, że samotny jeździec powinien był już dawno dotrzeć do Riverrun, z czego Brandon dobrze zdawał sobie sprawę. Wydał więc własnym ludziom rozkaz poszukiwania siostry, pytania w gospodach i wśród ludności. W końcu sam wyruszył, nie mogąc wytrzymać w zamku. Hoster Tully próbował przekonać narzeczonego swej najstarszej córki, lecz na nic się to zdało, Brandon wyjechał.

   Brandon spodziewał się, że cokolwiek stało się z Lyanną, powinien szukać na południu. Zapędzał się coraz dalej, dlatego musiał zacząć nocować w gospodach, jeżeli nie chciał spędzać wieczorów pod gołym niebem. W jednej z karczm jak zawsze zapytał gospodarza, czy nie widział smukłej dziewczyny o rysach podobnych do jego rysów, ciemnych włosach i szarych oczach. Karczmarz odpowiedział przecząco, kręcąc głową. Dalej zajmował się czyszczeniem kufla brudną szmatą. Brandon skrzywił się. Odechciało mu się zamawiania napoju, jednak postanowił zapytać o coś jeszcze.

 – Czy widziałeś może coś niezwykłego? – Karczmarz spojrzał na niego jak na wariata. – Rycerza w białym rynsztunku, szlachetnego rumaka, młodego człowieka o białych włosach? – dodał, przyglądając się mężczyźnie uważnie.

 – Czekaj. Mówiłeś, panie, że jak nazywała się ta dziewczyna, której szukasz?

 – Lyanna, ma na imię Lyanna. Słyszałeś je gdzieś?

 – Tak – odpowiedział mężczyzna. – Dwa tygodnie temu w mojej gospodzie zatrzymało się trzech mężczyzn. Wszyscy skrywali twarze w kapturach, a spod jednego wystawały kępki srebrnych włosów. Widziałem wielki miecz, przypasany do szarego stroju, a jeden z mężczyzn kazał innemu przyprowadzić kobietę. Miała na imię Lyanna. Tak, jestem pewien, że powiedział Lyanna.

 – Dziękuję ci! – krzyknął Brandon, rzucając mu sakiewkę pełną złotych monet.

   Nie zwlekał już ani chwili. Zrezygnował z noclegu i zawrócił w stronę Riverrun. Wrócił w niecałe dwa dni i napisał listy, które wysłał do ojca i brata. Jasno określił, że książę Rhaegar Targaryen porwał jego siostrę, Lyannę. Poprosił o towarzyszy, którzy wyruszą wraz z nim do Królewskiej Przystani i upomną się u króla o sprawiedliwość. Przeklęty Targaryen! Od samego początku miałem co do niego złe przeczucia. Nie sądziłem, że zrobi coś takiego! Chyba oszalał.

   Brandon powiedział o swoich zamiarach Hosterowi Tully’emu.

 – Poczekaj, chłopcze – odpowiedział mu wówczas. – Może da się to jakoś inaczej wyjaśnić? Zaczekaj jeszcze choć kilka dni. Napiszę do króla, zapytując co to ma znaczyć. Może to nie to, na co wygląda.

 – Zaczekam – powiedział Brandon. – Zaczekam, aż przybędą inni, by pomóc mi w odzyskaniu siostry.

   Od tej rozmowy lord Riverrun nieustannie próbował wyperswadować Starkowi zamiar wyjazdu, jednak nic to nie dało. Ledwie kilka dni później Brandon wyruszył, zabierając ze sobą ludzi i obiecując Catelyn, że szybko wróci i wtedy szybko się pobiorą. Zapewniał, że nie zabierze mu to dużo czasu.

   Ta podróż była niezwykle krótka. Roztopy zdążyły w  większości wsiąknąć w ziemię, drogi stały się przejezdne, a nikt nie ważył się przeszkadzać chmurnym lodrom. Z daleka wyczuli Królewską Przystań. Jej smród przypomina rozkładające się zwłoki królestwa. Aerys nie jest godnym następcą swych przodków, a Rhaegar jest jeszcze gorszy. Porywać lordowskie córki! Sukinsyn! Strażnicy przy bramie nie sprawiali im żadnego problemu, nikt im nie przeszkadzał, gdy jechali przez ulice zatłoczonego miasta. Brandon poganiał konia, niemal tratując ludzi, którzy pośpiesznie umykali z jego drogi. Wściekłość dodawała mu animuszu.

 – Rhaegarze Targaryenie! – krzyknął na cały głos, będąc tuż pod twierdzą Maegora. – Stań mi naprzeciw, tchórzu. Wiem, że to ty odpowiadasz za porwanie mojej siostry, bydlaku! Wyjdź i zmierz się ze mną! Słyszysz mnie, Rhaegarze Targaryenie?!

   Jednak to nie Rhaegar Targaryen wyszedł z zamczyska. Nie Rhaegar Targaryen wyciągnął miecz przeciw Brandonowi.  Nie Rhaegar Targaryen ranił Starka, schwytał i zabił jego towarzyszy. To nie Rhaegar Targaryen zamknął Brandona w lochu o zepsutym chlebie i śmierdzącej wodzie. Straż Miejska zajęła się butnym lordowskim synem, każąc mu czekać na dalsze decyzje władcy.

   Brandon siedział więc w lochu, oczekując na decyzję Szalonego Króla. Wiedział, że prawdopodobnie oskarżą go o obrazę majestatu, jednak nie żałował tego. Jeśli mógłby cofnąć czas, nie zmieniłby nic. Rhaegar porwał Lyannę i tylko to się dla niego liczyło. Pomieszczenie było pogrążone w całkowitej ciemności, a jedyne światło pochodziło od pochodni, która zjawiała się razem z jedzeniem i znikała wraz z tym, który je przynosił. Brandon zastanawiał się po co książę porwał Lyannę. Ma żonę, ma dzieci, może mieć każdą na nałożnicę, więc po co mu moja słodka siostra? Nie może jej kochać, bo gdyby tak było, nie zrobiłby jej czegoś takiego. Lya nie mogła z nim uciec. Może nie cieszyła jej myśl, że poślubi Baratheona, lecz przysięgła ojcu, że zrobi, co słuszne. Cisza, jaka panowała w więzieniu, przyprawiała Brandona o ból głowy. Jedynym co dawało tu jakikolwiek dźwięk było kapanie wody i krzyki ludzi z sąsiednich cel.

   Wreszcie zjawili się strażnicy, by go wyprowadzić. Brandon nie wiedział ile czasu minęło. Gdy jednak znalazł się na zewnątrz, światło oślepiło go. Straż niemal zawlokła go przed Żelazny Tron. Brandon zauważył płonący stos, który ponownie odebrał mu wzrok. Nim się spostrzegł, żołnierze otoczyli jego szyję sznurem. Przez chwilę Brandon pomyślał, że chcą go powiesić, lecz wtedy usłyszał śmiech króla.  Poczuł jak jego ręce zostają mocno spętane szorstkim rzemieniem.

   Brandon spojrzał na stos i to, co wisiało nad nim. W żelaznej klatce, w pełnej zbroi zawieszono tam mężczyznę, który smażył się we własnym rynsztunku. Zielone płomienie dzikiego ognia dosięgały klatki, a swąd palonego ludzkiego ciała roznosił się po pomieszczeniu. Brandon wiedział kto znajduje się w klatce. Znał te zbroję aż za dobrze.

 – Ojcze! – krzyknął, podbiegając do stosu Rickarda Starka.

   Brandon poczuł jak sznur zaciska się na jego szyi. Chce mieć czyste ręce. Chce powiedzieć, że to nie on mnie zabił. Spojrzał na podwyższenie. Stary mężczyzna o przeraźliwie długich, srebrnych włosach i brodzie, niemal sięgającej pasa podpierał się dłonią o tron. Jego ramię było całe pokaleczone, lecz na twarzy gościł wyraz znudzenia. Biali rycerze stali wokół tronu, nie spoglądając na żadnego z więźniów. Gwardia Królewska, w której znajdował się kwiat królestwa patrzyła jak król piecze człowieka i nie powiedziała nic. Brandon rzucił się do przodu, słysząc krzyk ojca. Osiem razy z ust Rickarda wyrwała się skarga, siedem razy Brandon zawrócił.

   Śmiech władcy rozniósł się po komnacie. Smocze czaszki spoglądały groźnie, a płomienie odbijały się w ich czarnych kościach.  

***

Wyrobiłam się! Jestem dziś tak zalatan, że już zwątpiłam w siebie... Jest pewien przeskok, który mi się kompletnie nie podoba, ale niech już zostanie, bo jak zacznę wydziwiać, to tylko jakieś głupoty wyjdą. Mam nadzieję, że mimo wszystko dobrze się czytało :)