11 Utracona wiara

O

błoki leniwie przecinały szare niebo nad Królewską Przystanią. Sunęły, pchane przez wiatr, jakby straciły ochotę na jakikolwiek ruch. Stalowoszary nieboskłon wydawał się być równie ponury, co atmosfera w mieście.  Przez kilka dni po narodzinach książęcego syna mieszkańcy popadli w euforię, jednak bynajmniej nie z powodu narodzin członka rodziny królewskiej. W tym czasie rozdawano żywność.

   Rhaegar Targaryen coraz częściej znikał za licznymi księgami. Jego żona, księżna Elia, wciąż nie mogła wstać z łoża po wyczerpującym porodzie. Chłopiec urodził się jednak cały i zdrów. Miał silne płuca, co wyraźnie było słychać, gdy się urodził. Rhaegar nazwał swego syna Aegonem na cześć Aegona Zdobywcy, który podbił Siedem Królestw i je zjednoczył. Czerwona kometa, która przecięła niebo w dniu narodzin syna dała wiele do myślenia Rhaegarowi. Zaczął się zastanawiać czy syn Elii mógłby być Księciem, Którego Obiecano. Przerzucił mnóstwo rękopisów, jednak nie mógł znaleźć nic więcej ponad mgliste wskazówki, które mogły się odnosić do każdego dziecka, urodzonego we właściwych okolicznościach.

 – Ser Arthurze?

   Biały rycerz wyłonił się z cienia. Był osobistym strażnikiem księcia, którego przydzielił mu jego pan ojciec. Arthur Dayne był również najznamienitszym rycerzem w całych Siedmiu Królestwach. Miał w  sobie pewną brutalność, a jego dłonie niejednokrotnie spływały krwią, lecz zawsze była to posoka wrogów, dlatego też miał zaszczytny tytuł bohatera. To dziwne, że mordercę oceniamy zupełnie inaczej, gdy to, czego dokonał nie ma w sobie czegoś, co mogłoby aspirować do moralnego zachowania. A przecież zabójstwo pozostaje zabójstwem. Rhaegar wiedział, że wielu mężów obawiało się ser Arthura, lecz mało kto okazywał to jawnie. Dayne był również przyjacielem, co Rhaegar bardzo sobie cenił. Miał w sobie surowość i bardzo silny kręgosłup moralny, przez co nie zawsze wykonywał rozkazy Aerysa. Prawdopodobnie tylko dlatego Obłąkany Król oddalił rycerza do usług swego syna.

 – Panie – chichy głos mężczyzny dobiegał z wejścia.

 – Czy zająłeś się tym, o co prosiłem?

 – Obawiam się, że potrzebuję jeszcze kilku tygodni, by przekonać pozostałych braci.

 – Dobrze, ale postaraj się, by zajęło ci to jak najmniej czasu.

 – Narodziny Aegona bardzo skomplikowały sprawę z księciem Lewynem Martellem oraz pozostałymi braćmi.

   Rhaegar wstał. Księgi nie przyniosły odpowiedzi na jego pytania i postanowił dać za wygraną tego dnia. Wyszedł na długi, ciemny korytarz. Za sobą słyszał zgrzyt zbroi Dayne’a. Gdy zjawił się na dziedzińcu, przez chwilę światło go lekko zamroczyło. Kilku rycerzy ćwiczyło na dziedzińcu, a jeździec wjechał przez smukłą, czerwoną bramę. Jon Connington był niezwykłe upartym chłopakiem, który uwielbiał kręcić się w pobliżu księcia. Nigdy nie interesowały go księgi, był jednak bardzo dobrym rycerzem, choć wielu przewyższało go sprytem i siłą. Miął w sobie prostotę i przywiązanie, które Rhaegar bardzo sobie cenił. Connington zsiadł z konia i podszedł do księcia, chcąc mu przekazać najwyraźniej bardzo ważną informację.

 – Przyjacielu, czy słyszałeś już o planach matrymonialnych lorda namiestnika północy?

 – Rickard Stark zamierza powtórnie się ożenić? – Rhaegar nie wiedział nic o tym, co działo się na północy. Od jego ostatniej wizyty tam minęło już ponad pół roku.

 – Nie, nie! – Connington poklepał księcia po ramieniu. – Stary wilk nie ma ochoty na żeniaczkę. Zresztą po co by mu była nowa żona? Ma trzech synów i córkę, nie trzeba mu więcej dziedziców. Chce, by jego najstarszy syn się ustatkował, a słyszałem, że jego rozmowy z Baratheonami są bardzo zaawansowane. Może coś z tego będzie, hm?

 – Lord Steffon nie miał córki, tylko trzech synów. Jeżeli chce pani żony dla Brandona, powinien szukać gdzie indziej. – Wiadomości Jona nie przypadły do gustu Rhaegarowi i wolał, by nie sprawdziło się to, co już podejrzewał.

 – Mówi się o ślubie Brandona z córką Tully’ego. Nie wiadomo którą, a Roberta Baratheona ma poślubić lady Lyanna. Była królową miłości i piękna na turnieju w Harrenhal, pamiętasz?

   Jak mógłbym nie pamiętać. To ja wręczyłem jej ten tytuł, głupcze.

 – Tak, dziękuję za przypomnienie, Jon. Przepraszam, ale mam coś pilnego do załatwienia.

   Connington wydawał się być zawiedziony, jednak skinął Rhaegarowi i posłuszne się oddalił. Książę wrócił do zamku, a ser Arthur podążył za nim. Targaryen wszedł do swojego gabinetu, poczekał aż jego towarzysz przekroczy próg i zamknął szczelnie drzwi. Jego mina nie zapowiadała niczego dobrego. Zazwyczaj spokojnie wejrzenie księcia, tym razem było niczym wzburzone morze. Rhaegar zasiadł za swym bogato zdobionym stołem i wpatrywał sie ze złością w papiery, które na nim leżały. Przysięgała czekać. Obiecała mi dwa lata, które wciąż nie minęły. To niemożliwe… przysięgała.

 – Co o tym wiesz, Arthurze? – zapytał, kierując zagniewane spojrzenie na rycerza.

   Dayne przestąpił z nogi na nogę. Jego mina wyrażała wyraźne niezadowolenie.

 – Słyszałem o tym – odpowiedział chłodno.

 – Więc czemu, na Siedmiu, nic mi nie powiedziałeś?! – Rhaegar krzyknął, wstając i podpierając się pięściami o brzeg stołu. – Wiedziałeś jak ważne jest to dla mnie.

 – Bo uważam, że tak byłoby lepiej, panie.

 – Lepiej?! Lepiej?! Dla kogo?! Ufałem ci Arthurze, jak mogłeś mnie zdradzić?

 – Wysłuchaj mnie, nim osądzisz. Masz żonę, która dała ci dziedzica, jesteś następcą tronu, Targaryenem. Lyanna Stark to kobieta z północy, upomną się o niż wszyscy lordowie podlegli Starkom. Tam panują inne zasady, zima kształtuje charakter. A jest jeszcze Robert Baratheon. Nie widziałeś jak patrzył na nią na turnieju? Ten Baratheon jest groźniejszy niż może ci się zdawać. Ma zdolność do przyciągania do siebie innych, to urodzony przywódca, a gdy u jego boku stanie honorowy Ned Stark, myślisz, że za kim opowiedzą się lordowie? Twój pan ojciec nie przysporzył koronie sympatyków.

   Arthur Dayne wpatrywał sie w swego księcia zacięcie. Stał wyprostowany, zawsze zwarty i gotowy na pojedynek czy to mieczem czy słowami. Rhaegar poruszył się kilkakrotnie podczas przemowy przyjaciela, jednak mu nie przerwał.

 – Ona pomoże mi przebudować to toczone chorobą królestwo. Lyanna jest lekiem, który jest niezbędny. Elia… Elia jest oddana i urocza ale jeśli mam zmienić Westeros nie podoła przy moim boku. Wiem jak sprawić, by mój związek z Lyanną mógł być zawarty zgodnie z prawem. Liczyłem, że Elia pozostawi mnie wolnym, po porodzie było z nią bardzo źle. Teraz to nieważne. Nawet za życia Elii mogę poślubić Lyannę.

 – Lordowie się na to nie zgodzą, nie zaakceptują tego. Pomyślałeś o Dorne? Doran Martell nie puści ci tego płazem, to by była zniewaga wołająca o krew.

 – Przyśpiesz to, o czym rozmawialiśmy. Nie chcę słyszeć wymówek. Lordami zajmę się później, teraz muszę zapobiec temu ślubowi.

   Rhaegar wyjął kartę, chwycił pióro i zaczął pisać. Ser Arthur odwrócił się i wyszedł bez słowa.

***

   Przygotowania do podróży zamknęły się zaledwie w tygodniu. Aerysowi przekazano, że jego syn wyrusza z wizytacją po kilku zamkach w Dorzeczu. Król nie protestował, a nawet wydawał się być zadowolony. Arthur namówił do uczestnictwa jedynie Oswella Whenta. Gdy Rhaegar zapytał dlaczego jedynie on zgodził się wyjechać, Dayne odpowiedział, że wyjazd więcej niż dwóch rycerzy Gwardii byłby podejrzany, a w dodatku pozostali zadawali zbędne pytania. Zabrali ze sobą pięć wierzchowców, Rhaegar odmówił uczestnictwa kogokolwiek prócz niego samego i rycerzy. Gdy Jon Connington zapytał po co im w takim razie aż pięć koni, Rhaegar zbył go tylko zapasami i chęcią zaskoczenia lordów. Nikt więcej nie śmiał zadawać pytań. Tylko Elia wydawała się być niepocieszona wyjazdem pana męża.

 – Czy naprawdę musisz jechać akurat teraz? Aegon jest taki malutki, a ja chciałabym, byś został jeszcze choć kilka miesięcy, aż nie wrócę do pełni sił.

 – To konieczne, wierz mi.

   Elia nie mówiła już nic więcej. Rhaegar pocałował panią żonę w czoło, pożegnał córeczkę, która także chciała pozostać w jego ramionach jak najdłużej i opuścił Królewską Przystań.

   Arthur Dayne skrzywił się, widząc jak Rhaegar w pełni przygotowany do podróży opuszcza zamek. Nie zamierzał się jednak kłócić ze swym księciem. Rhaegar był dla niego jak rodzony brat, jednak był świadkiem tego, co miłość robiła z ludźmi. Pamiętał swą piękną siostrzyczkę na murach Starfall, gdy żegnała go po krótkiej wizycie. Mogła się cieszyć, lecz był świadom, że nie będzie jej dane spokojne życie. Nosiła nieślubne dziecko.

   Niewielki oddział poruszał się szybko. Prawdopodobnie tylko dlatego Rhaegar tak nalegał na jak najmniejszą liczbę uczestników. Harrenhal minęli nadzwyczaj szybko, a ledwie kilka dni później przejeżdżali przez Fosę Cailin. Potem było już łatwiej. Zima odpuszczała, choć na północy wciąż zdarzały się mrozy. W końcu dotarli na granicę Wilczego Lasu, miejsca spotkania. Rozbili tam obóz i oczekiwali.

   Po czterech dniach, Whent zaczął się niecierpliwić. Coraz częściej narzekał na zimno  i wodę z roztopów, która sprawiała, ze rozpalenia ogniska stawało sie niemal niemożliwe. Nie odpowiadało mu, że siedzi w lesie jak jakiś bandyta, szczególnie, że niecały dzień drogi od ich obozowiska było Winterfell, gdzie na pewno z radością przyjętoby dziedzica Żelaznego Tronu. Nie śmiał jednak powiedzieć tego wprost Rhaegarowi, dlatego, gdy książę powracał ze swych przejażdżek, ser Oswell zwykł nagle milknąć.

   Rankiem piątego dnia, ser Arthur, który pełnił straż, obudził swego księcia, powiadamiając o zbliżającym się jeźdźcu. Rhaegar natychmiast wyszedł z namiotu. Rzeczywiście jeździec na karym koniu spieszył już tylko staję od nich. Miał jasno określony cel, bo nawet nie zboczył ze ścieżki. Lyanna. Rhaegar uśmiechnął się i uspokoił swego towarzysza. Po raz pierwszy od wyjazdu z Królewskiej Przystani poczuł prawdziwą ulgę. Były dni, gdy zastanawiał się czy Lyanna rzeczywiście zjawi się, czy może wybierze Roberta. Teraz jednak był pewien.

   Koń gnał w swym pełnym galopie, przez co wyhamowanie sprawiło mu duży problem. Lyanna była jednak wytrawnym jeźdźcem dlatego opanowała wierzchowca. Miała na sobie spodnie do jazdy, gruby Korzuch i płaszcz narzucony na ramiona. Ciemne włosy wydostawały się spod szarego kaptura narzuconego na głowę i wiązanego pod brodą, by nie spadł podczas jazdy. Miała zarumienione policzki. Szybko zsiadła z rumaka trzymając urękawicznionymi dłońmi uzdę konia.

 – Jesteś – powiedział Rhaegar, uśmiechając się.

   Lyanna odwiązała kaptur, który opadł na jej plecy. Nie była szczęśliwa, wyglądała jakby chciała powiedzieć mu coś, co miało sprawić mu przykrość. Unikała jego spojrzenia, zajmując się koniem. Wreszcie westchnęła i stawiła mu czoła.

 – Możemy już jechać, ser Oswellu możesz zacząć zwijać obóz – Rhaegar zwrócił się do Whenta. – Nie zawiodę cię, przysięgam. – Rhaegar chwycił Lyannę za dłoń i pociągnął za sobą.

 – Nie rozumiesz – powiedziała Lyanna, wyrywając się z uścisku księcia. – Nie pojadę z tobą. Przyjechałam się pożegnać, zobaczyć cię ostatni raz. Wyjdę za Roberta, tak jak życzy sobie tego mój pan ojciec.

   Rhaegar spoglądał na Lyannę z niedowierzaniem. Nie mógł uwierzyć temu, co usłyszał. Wiedział, że zasady są niezwykle ważne dla Starków, lecz Lyanna go kochała. Był tego pewien, tak jak tego, że poświeci je dla niego.

 – Co? – zapytał, nie przyjmując jej słów do wiadomości.

   Oswell Whent już niemal zwinął namiot. Konie parskały, skubiąc trawę. Lyanna nie powiedziała nic więcej.  Obdarzyła go spojrzeniem pełnym żalu, jednak nie zamierzała zmienić raz powziętej decyzji.

 – Dałaś mi dwa lata, które jeszcze nie minęły, pamiętasz? Co się stało? Co ze słowem Starka, co z naszą miłością? Czyżbyś nagle pokochała Baratheona?

 – Pytasz co się stało? – jęknęła Lyanna. – Twoja żona urodziła ci syna, dziedzica i oboje maja się dobrze. Chcesz bym odebrała spokój Siedmiu Królestwom? Chcesz bym rozbiła rodzinę w imię obietnicy, która może przynieść tylko cierpienie? – Lyanna pokręciła głową. – Więc wcale mnie nie znasz.

 – Zaczekaj, błagam. – Rhaegar chwycił ramię kobiety. – Nic się nie zmieniło. Wciąż mamy szansę.

 – Nigdy jej nie mieliśmy. To wszystko było tylko złudzeniem, mrzonką. Najwyższy czas wrócić do rzeczywistości. Żegnaj.

   Lyanna spróbowała ponownie wyrwać ramię z uścisku Targaryena, lecz tym razem jej się nie udało. Spojrzała na Rhaegara ze zdziwieniem i przestrachem.

 – Puść, to boli.

 – Przepraszam, lecz nie mogę.

   Na twarzy Smoczego Księcia nie było żadnych emocji. Lyanna szarpnęła się, uderzając dłonią w pierś mężczyzny, lecz to nie mogło nic dać. Schyliła się, niemal wykręcając sobie dłoń, jednak udało jej się dobyć sztyletu. Rhaegar spróbował wyrwać jej broń i przewrócił ją w efekcie, jednak Lyanna nie wypuściła swej jedynej szansy. Przekoziołkowała, znajdując się nad Rhaegarem i przyłożyła mu sztylet do gardła. Kilka szkarłatnych kropel spłynęło po szyi księcia.

 – Nie pójdę z tobą! – krzyknęła mu w twarz. – Pozwól mi odejść.

  Rhaegar nic nie odpowiedział, bo wtedy ser Arthur Dayne chwycił dłoń dziewczyny. Lyanna jęknęła, wypuszczając sztylet. Biały rycerz zamknął ją w swym żelaznym uścisku, nie pozwalając uciec. Rhaegar wstał, spoglądając na kobietę, którą kochał. Lyanna patrzyła na niego z pretensją, wciąż szarpiąc się w ramionach Dayne’a.

   Rhaegar podszedł do juków, wyjął chusteczkę i niewielką buteleczkę. Nasączył płynem materiał, podszedł do Lyanny i przytknął jej do nosa. Dziewczyna szarpała się jeszcze przez chwilę, jednak w końcu zemdlała i osunęła się nieprzytomnie. Whent przyglądał się wszystkiemu w oniemieniu, jednak nie ważył się nawet kwestionować decyzji swego księcia. Arthur spojrzał na Rhaegara bardzo wymownie.

 – Robiłem wiele rzeczy, za które się wstydzę, lecz polowanie na ludzi to co innego niż porwanie na kobietę, którą się kocha. Myślisz, że to przejdzie bez echa? Jej ojciec i bracia upomną się o nią, zobaczysz.

 – W liście napisała mi, że wybiera się do brata, który przebywa obecnie w Riverrun. Tylko dlatego Rickard pozwolił jej na wyjazd. Zanim się zorientują minie jeszcze sporo czasu.

   Podróż z powrotem na południe okazała się trudniejsza niż Rhaegar się spodziewał. Szybko okazało się, że zmuszeni będą unikać traktów i wystawiać nocne straże. Lyanna nie dawała za wygraną i kilka razy zdarzyło się, że uderzyła w głowę któregoś z rycerzy, próbując go ogłuszyć i uciec. Nie mówiła nic, spoglądała tylko swoim lodowatym spojrzeniem. Rhaegar liczył, że go zrozumie, że pojmie jak ważna jest dla niego i jak wiele dla niej ryzykuje, lecz przeliczył się. W dodatku Whent krzywił się coraz bardziej, uważał, że takie zadanie uwłacza jego godności. Po dwóch tygodniach minęli Bliźniaki. Książę poczuł się nieco pewniej, więc starał się rozmawiać z Lyanną, wyjaśnić dlaczego ją porwał. Wszystko, czego chciał to, by zrozumiała jak wiele dla niej zrobił. Mimo wszystko ona uparcie milczała. Wreszcie minął miesiąc, a oni zbliżali się w okolice Summerhall, Rhaegar domyślał się, że Rickard zaczyna coś podejrzewać, jeżeli już nie podjął jakiś działań, by odszukać córkę.

   Niewielkie ognisko, przy którym siedzieli płonęło jasnym, dymiącym płomieniem. Dayne poszedł po opał, a Whent trzymał straż, więc Lyanna i Rhaegar zostali sami. Książę wrzucił kilka dodatkowych drew w płomienie. Lyanna siedziała dość daleko od ognia, obejmując kolana związanymi dłońmi. Jej nadgarstki były już zaczerwienione od nieustannego ocierania się sznura o ciało.

 – Lya, proszę, podejdź – powiedział do kobiety. – Wiem, że ci zimno. Przecież widzę jak drżysz.

   Rzeczywiście dłonie Lyanny drgały z zimna, a w dodatku przybrały fioletowawą barwę. Kobieta pozostała jednak na miejscu, pociągając tylko zmarzniętym nosem. Rhaegar przeklął ze złością i rzucił gałąź w łakome języki ognia, które natychmiast otuliły drewno. Iskry wzleciały wysoko, niczym setki ogników.

 – Chciałem tylko byśmy byli razem, wszystko bym im wytłumaczył! Przysięgam, że nic złego się nie stanie. – Rhaegar podszedł do Lyanny i wziął jedną z jej dłoni we własne. Była przeraźliwie zimna. – Aegon Zdobywca miał dwie żony. Udało mi się dotrzeć do manuskryptu zawarcia jego obu związków, a na ich podstawie mój ojciec mógłby udzielić mi zezwolenia na poślubienie drugiej żony. Jest królem, może to zrobić. Wtedy nikt by się nam nie sprzeciwił, nie musiałabyś wychodzić za Roberta. A gdy Aerys by umarł, stanęłabyś u mojego boku jako prawowita królowa. Moglibyśmy…

 – Oszalałeś, głupsze! – wykrzyknęła Lyanna zachrypniętym głosem. – Ubzdurałeś sobie coś i myślisz, że to możliwe? Zaufałam ci, a ty mnie zdradziłeś!

   Lyanna wyrwała swoje ręce z uścisku Rhaegara ze złością i wymierzyła mu siarczysty policzek. Głowa Targaryena przekrzywiła się na bok, Rhaegar poruszył szczęką i spojrzał Lyannie prosto w oczy. Nie ważył się ponownie jej dotykać.

 – Kocham cię – szepnął.

 – Kochasz?! Kochasz?! – Lyanna pokazała na swoje obtarte nadgarstki. – Popatrz, co mi zrobiłeś. Myliłam się, co do ciebie od samego początku. Miałam cię za kogoś lepszego…

   Na policzkach Lyanny pojawiły się srebrzyste łzy, które powoli spłynęły, by wsiąknąć w jej ubranie. Ukryła twarz w związanych dłoniach, starając się odsunąć jednocześnie od Rhaegara. Jej ciałem wstrząsnął szloch, lecz gdy znów na niego spojrzała w oczach gorzała wściekłość.

 – Kochałam cię, durniu – jęknęła ledwo słyszalnie. – Miałeś być inny, a okazałeś się gorszy niż wszyscy. Pozwól mi odejść, wrócić do domu. Nic im nie powiem, ale zakończ to szaleństwo.

 – Nie mogę. Pamiętasz? Czas, by zabrzmiała nasza pieśń. – Zbliżył się do niej i objął ją ramieniem. – Zawiozę cię w bezpieczne miejsce, gdzie nikt mi cię nie odbierze. Wszystko będzie dobrze.

 – Czy, gdy cię poślubię zagwarantujesz, że moim bliskim nic się nie stanie? – szepnęła zrezygnowana.

 – Tak, dożyją swych dni na dalekiej północy i nigdy nie wezwę ich na żadną wojnę, przysięgam. Zrobię wszystko, bylebyś się zgodziła.

   Rhaegar Targaryen objął mocniej ukochaną, nie zauważając łez, które wsiąkały w jego płaszcz.