1 Polowanie

Dwa lata wcześniej…

C

hłodny, zimowy wiatr hulał po ogromnych połaciach śniegu, unosząc go i podrygując w majestatycznym tańcu. Lyanna Stark przyglądała się zabawie dwóch żywiołów z błyszczącymi oczyma. Jej policzki były czerwone od zimna, które ją delikatnie szczypało mimo długiej, szarej sukni o potężnych, sięgających niemal stóp rękawach. Nie przepadała za strojnymi ubraniami i wyszukaną biżuterią. Uwielbiała szybkość i tajemnice. Nie sposób było przejść obok niej obojętnie, bo dziewczyna roztaczała wokół siebie niezwykłą aurę.  Stojąc na wysokich, masywnych murach Winterfell, miała wspaniały widok na otaczający miasto Wilczy Las i odleglejsze tereny. Słyszała jak pan ojciec opowiadał jej młodszemu bratu, że z najwyższej wieży zamku można ujrzeć odległy mur, jednak ona go nie dostrzegała.

   Nagle Lyanna poczuła jak coś mokrego uderza w jej głowę i wsiąka we włosy. Zauważyła cień  umykającego szkodnika i usłyszała jego śmiech, gdy pojął, że go goni.  Chwyciła rąbek sukni i pobiegła za napastnikiem. W pośpiechu pokonała schody, potrącając kogoś po drodze. Słyszała przekleństwa za sobą, lecz krzyknęła tylko przez ramię przepraszam i pośpieszyła dalej. Mijała liczne zaułki wewnętrznego zamku, przemykając między jeszcze opustoszałymi korytarzami, aż wreszcie zbieg znalazł się w zasięgu jej wzroku. Benjen, jej młodszy braciszek, stał tuż pod otwartą bramą wewnętrzną  i szczerzył się do niej bezczelnie. Brązowe oczy opadały na jego trzynastoletnie czoło, które promieniowało dumą. Lyanna natychmiast podbiegła do brata, lecz gdy tylko znalazła się pod bramą, spadła na nią ogromna paczka śniegu. Lya opadła pod zwałami białego puchu, a Benjen wybuchnął śmiechem, słyszała jak jej straszy brat, Brandon, chichocze nad jej głową. Zamiast wstać, dziewczyna nie podniosła się ze swego mroźnego więzienia. Była niezwykle uparta, co często jej zresztą powtarzano.

 - Lya, wstawaj! Nie wygłupiaj się, będziesz chora.

   Brandon zszedł z muru nad bramą, ostrożnie zbliżając się do stosu śniegu, pod który kryła się jego siostra. Znał ją już zbyt długo, by wiedzieć, że nigdy nie należy jej lekceważyć. Mimo to nachylił się nad nią, próbując odgrzebać chłodny materiał. Jego przegub został schwytany przez wyłaniającą się ze śniegu dłoń, a potem chłopak stracił równowagę i przewrócił się, lądując w zaspie. Brandon wybuchnął szczerym śmiechem, nie zwykł się boczyć. Lyanna wynurzyła się z pod białej warstwy i z rozbawieniem pomieszanym z dumą spojrzała na starszego brata.

   Brandon był wysoki, krępy i przystojny. Był Starkiem, co można było bez trudu ujrzeć w całej jego postawie. Duma dawnych królów północy zakorzeniła się w tym rodzie, a jego dziedziców uczyniła prawdziwymi ludźmi honoru, czego nie można było powiedzieć o mieszkańcach ciepłego południa.

   Cała trójka usłyszała zew rogu, który rozniósł się szerokim echem. Głos dochodzi z Wilczego Lasu. Lyanna spojrzała na braci z niedowierzaniem. Uwielbiała polowania, choć ojciec nie pozwalał jej w większości uczestniczyć, a tylko sporadycznie wyrażał swoją zgodę. Gdy galopowała na koniu przez głuszę, poszukując zwierzyny, czuła się jak drapieżnik – prawdziwie wolna, niezależna. W świecie w jakim żyła nigdy nie mogła otrzymać ani jednego z tych wspaniałych uczuć, bo była kobietą, a te, zgodnie z przyjętymi zasadami, nie mogły decydować o sobie, a przynajmniej nie w takim stopniu jak mężczyźni. Zrozumiała, że ojciec musiał poprosić swych synów, by zajęli czymś niepokorną córkę. Lord Rickard często mówił, że powinna uciszyć w sobie wilczą krew, jaka w niej płynęła, bo przydarzy jej się coś złego. Lyanna nie przywiązywała do tego zbyt wielkiej wagi – uważała, że inni powinni szanować to, kim była.

   Spojrzała na braci z niezadowoleniem. Nienawidziła, gdy zabierano jej przyjemności.

 – Jesteście winni mi przysługę – powiedziała pewnie, wpatrując się w zarumienione twarze obu braci, którzy teraz stanęli obok siebie w geście męskiej solidarności. Obaj obrzucili się niepewnym wzrokiem, a potem Benjen zapytał:

 – A co za to dostaniemy?

 – Czy nie chciałbyś zobaczyć lasu z bliska, zamiast tylko chodzić tam z panem ojcem? Pomyśl, braciszku.

 – Lya, przestań. Nie kuś go, dobrze wiesz, że nie wolno nam tego zrobić. Szczególnie teraz, gdy trwa polowanie. – Brandon chwycił brata za ramię, uniemożliwiając mu podejście do siostry.

 – Jesteś przyszłym lordem Winterfell. Masz zamiar wiecznie pozostawać w mieście? Nie chcesz poznać własnego kraju?

   Brandon rzucił niepewne spojrzenie w stronę stajni. Owszem, miał wielką ochotę wyruszyć wraz z siostrą i zniknąć na jakiś czas. W Winterfell czuł się bardzo dobrze, lecz potrzebował tej nutki niebezpieczeństwa, którą oferowała mu Lyanna. Znów spojrzał na siostrę, a widząc jej zacięty wyraz twarzy, zapytał, choć nie miał złudzeń, co do odpowiedzi:

 – I tak pojedziesz, prawda?

 Lyanna uśmiechnęła się najpiękniej jak potrafiła, kiwając głową.

 – Skoro i tak wyruszysz, powinienem chyba być dobrym bratem i wyruszyć wraz z siostrą…

   Lyanna uśmiechnęła się i skierowała w kierunku stajni. Nie chciała tracić czasu i czekać zanim Brandon zmieni zdanie. Wiedziała, że liczy się każda minuta, bo jej pan ojciec mógł już teraz powracać, a wtedy, gdy tylko by się dowiedział o jej eskapadzie, natychmiast kazałby wracać. Ricard Stark był dobrym człowiekiem, lecz czasami zbyt blisko trzymał swoje dzieci. Wszystko to jednak wynikało z sytuacji jaka miała miejsce w Królewskiej Przystani i tego jak daleko posuwał się król.

   Lyanna osiodłała siwą klacz, wskoczyła na nią szybko i, nie czekając na braci, wyjechała poza teren zamku. Siedząc w siodle czuła się w swoim żywiole. Niewielu mężczyzn mogło jej dorównać w jeździe konnej, a tylko nieliczni mogli ją prześcignąć. Zwierzęta lubiły jej dotyk, a ona kochała ich dzikość. Pędziła teraz ścieżką, która prowadziła w las, uwielbiała pęd, śnieg i migające wokół niej krajobrazy. Ścieżka, którą jechała była błotnista i częściowo wciąż przykrywał ją śnieg. Drzewa straszyły swymi nagimi gałęziami, a z dala Lyanna spostrzegła kilka sosen i świerków z nielicznymi czapami śniegu na gałęziach. Spięła klacz, a ta posłusznie przyspieszyła. Po swojej lewej stronie dostrzegła jak coś mignęło, lecz stwierdziła, że to tylko przywidzenia i pogalopowała dalej. Nie ujechała nawet stu metrów, gdy tuż przed nią wypadł kary koń, który zatrzymał się na środku drogi wraz ze swym jeźdźcem. Lyanna chwyciła wodze tuż przy uszach konia i ściągnęła je. Klacz stanęła dęba, parskając i młócąc kopytami powietrze tuż przed twarzą nieznajomego mężczyzny na koniu, który teraz starał się odsunąć jak najdalej. Lyanna ujęła klacz za szyję, bo poczuła jak zsuwa się z grzbietu zwierzęcia.  Jej palce zacisnęły się wokół potężnego karku, a paznokcie wbiły w skórę. Lyanna przylgnęła do klaczy jak najmocniej mogła, próbując uspokoić zwierzę i szeptała uspokajające słowa. Wreszcie zwierzę opadło z pluskiem na miękką ziemię, a Lyanna mogła wyprostować się w siodle. Podjechała do nieznajomego, przypatrując się jego wamsowi, który było widać spod kurtki do polowań. Na ubraniu dostrzegła wyszytego człowieka w obdartej skórze. Bolton. Popatrzyła na niego wściekle, uniosła głowę wysoko i naskoczyła na niego:

 – Oszalałeś? – Nie krzyknęła. Nie chciała by polujący ją usłyszeli. -  Nie wiesz, że nie wjeżdża się na drogę w pełnym galopie, że trzeba uważać?

 – Las miał być pusty. Tak mówił lord Stark – stwierdził. – A ciebie nie powinno tu być … lady Lyanno.

   Lyanna odwróciła od niego wzrok, lustrując szybko okolicę. Wie kim jestem. Szara suknia, którą miała na sobie, nie miała co prawda żadnych zdobień, które świadczyłyby o pochodzeniu, lecz jej płaszcz spięty był broszą w kształcie wilkora, co chłopak musiał zauważyć.

 – Powinieneś wracać na polowanie. Zauważą twoją nieobecność. Lord Bolton będzie niezadowolony, że jego syn traci czas na rozmowy, gdy w lesie czeka na niego zwierzyna.

   Domeric Bolton obrzucił ją taksującym wzrokiem. W jego spojrzeniu było coś, co kazało przypuszczać, że dziewczyna mu imponuje. Nie zwlekał długo i oddalił się drogą w kierunku, z którego przybył. O nic nie zapytał, ani niczego nie obiecał. Lyanna patrzyła chwilę jak chłopak znika za drzewami, a potem zawróciła konia w kierunku, z którego przybyła, spięła ponownie klacz i popędziła w stronę Winterfell.

   W połowie drogi napotkała braci, którzy pojechali za nią. Benjen uparcie chciał jechać dalej i nawet Brandon miał minę, która kazała przypuszczać, że chce dołączyć do ojca, jednak Lyanna jasno stwierdziła, że wróci do domu z nimi lub bez nich, a lepiej by było gdyby Benjen wrócił razem z nią.

 – Jeżeli chcesz Brandonie, jedź do ojca. Może dziś będę potrzebowała twojej pomocy.

    Brandon zmarszczył brwi, patrząc na siostrę, ale nic nie powiedział. Ruszył drogą w las, nie oglądając się za siebie. Lyanna zabrała Benjena i odjechała do Winterfell. Wiedziała, że nikt nie powinien był jej zauważyć i że tak eskapada mogła się źle skończyć. Upadki z konia często bywały śmiertelne, jeżeli lądowało się na niepewnym gruncie, a las na pewno nie zaliczał się do miejsc, gdzie można było  bezpiecznie jeździć konno. Pokonali obie wysokie bramy  i potężne mury zamczyska, zsiedli z koni i oddali je chłopcu stajennemu, Mickowi. Benjen marudził po drodze i próbował podpuścić siostrę by zmieniła zdanie, lecz nic nie wskórał. Lyanna zniknęła w swoich komnatach.

   Gdyby tylko tamtędy nie przejeżdżał – jęknęła w myślach. Pan ojciec będzie miał teraz pełne prawo, by zabronić jej długotrwałych przejażdżek, walk na dziedzińcu i tego wszystkiego, co robiła, a czego nie powinna, bo była kobietą. Postanowiła jednak nic nie mówić tak długo jak lord Rickard nie da jej jasno do zrozumienia, że czas ponieść karę. Przy obcych, na ucztach i w gościnie u wasalów ojca musiała udawać dobrze ułożoną pannę, która umie haftować, wyszywać wzorki, zabawiać mężczyzn babskimi rozmówkami i zachwycać się ich wdziękami, nawet jeżeli wcale ich nie mieli. Nie była dobra w żadnej z tych rzeczy, dlatego pan ojciec zwykł żartować, że nigdy nie znajdzie jej męża. Jakbym chciała, byś go szukał…

   Polowanie zakończyło się późnym popołudniem, gdy myśliwi powrócili z truchłem ogromnego brunatnego niedźwiedzia, który przedwcześnie zbudził się ze snu.  Na drugim z wozów leżało kilka saren, które nie zdążyły umknąć przed swymi oprawcami i jeden dość chudy jeleń. Zaróżowione i zadowolone twarze mężczyzn jasno dawały do zrozumienia, że polowanie się udało. Ludzie, którzy otaczali wozy przyoblekli na twarze uśmiechy, widząc jak dużo jedzenia przywieźli. Zapasy na zimę były duże, bo i zbiory latem się udały, ale trzeci rok z rzędu zimna mocno naciągnęła ich spiżarnie. Lord Rickard wolał wyruszyć na polowanie, niż zdać się na łaskawość pogody. Zima co prawda zaczynała odpuszczać, lody topniały, poziomy  rzek znacząco się podniosły, ale wciąż utrzymywał się północy, chłodny wiatr, który co jakiś czas przynosił opady śniegu.

   Lyanna wyszła by powitać ojca i brata, który odnalazł myśliwych. Lord Rickard Stark był stosunkowo wysokim siwiejącym mężczyzną o podłużnej twarzy i półdługich włosach. Jego twarz, naznaczona licznymi zmarszczkami, przecięła długa, cienka ranka. Pod ciepłym szarym strojem kryły się mięśnie, kształtowane przez długie lata życia w ciężkich warunkach. Lord Rickard nigdy nie uchylał się od pracy ani od obowiązków i tego starał się nauczyć wszystkie swoje dzieci.

 – Zajmij się moim koniem – zwracał się właśnie do jednego ze stajennych. – Tylko nie zapomnij przykryć go derką, bo złapie kolkę i zdechnie, a wtedy ty poniesiesz konsekwencje.

   Odwrócił się w jej stronę, a jego usta rozciągnęły się w uśmiechu. Córka zawsze budziła w nim radość, bo miał tylko ją jedną na trzech zdrowych synów, których dała mu żona, zanim bogowie zabrali ją do siebie.

 – Zostałaś, Lyanno – stwierdził ze zdziwieniem. – Nie sądziłem, że oprzesz się pokusie…

 – Skąd wiesz, że byłam w zamku? – zapytała.

 – Gdybyś wyjechała, ktoś by cię zauważył, a nie dotarły do mnie takie wieści.

   Lyanna spojrzała na Domerica, który zsiadał właśnie z konia. Była pewna, że zdradzi ją przed ojcem, w końcu nie poprosiła go nawet by trzymał to w tajemnicy. Chłopak uśmiechnął się do niej i kiwnął głową porozumiewawczo. Skinęła mu, dziękując za przysługę.

   Ojciec podał jej ramię i poprowadził do zamku na ucztę, która tradycyjnie miała się odbyć po polowaniu. Wielka sala Winterfell została przyozdobiona na tę okazję. Na samym środku stał długi stół, przy którym przygotowano miejsca dla gości. Na niewielkim podwyższeniu mieli zasiąść honorowi zaproszeni, czyli najważniejsi spośród wasali jej pana ojca. Do kolumn przypięto zieloną jemiołę, która zwieszała się także spod sufitów, ozdabiając pomieszczenie. Podłogi wymyto i wyczyszczono, tak by goście mogli zachwycać się czystością jaka panuje w zamku. Delikatny obrus, spoczywał na stole jaśniejąc śnieżną bielą. Lord Rickard zajął miejsca u szczytu stołu na wysokim, lordowskim siedzeniu. Za nimi wchodzili inni zaproszeniu goście, zajmując przyporządkowane miejsca. Powoli cała komnata wypełniła się ludźmi, którzy po polowaniu byli głodni i spragnieni. Służba zaczęła wnosić kolejne potrawy od gołębi, krabów, małży i królików przez sałatki, surówki i kandyzowane owoce do wielkich palet z oblanymi sosami i doprawionymi przyprawami dzików, saren, jeleni i kóz. Część ze służby przybywała z garncami piwa, wina i likierów. Rozochoceni goście uśmiechali się na widok przysmaków, a ich brzuchy wypełniały się jedzeniem, a coraz większa ilość gości, w miarę jak upływał czas, stawała się pijanymi bydlętami. Wspaniali lordowie sypali sprośnymi żartami, muzycy śpiewali pikantne pieśni, a któryś z gości raczej darł się niż śpiewał „Niedźwiedź i dziewica cud”.

   Lyanna poszukała wzrokiem Domerica. Chciała mu podziękować, bo nie uśmiechała jej się kara za nieprzestrzeganie rozkazu pana ojca. Znalazła chłopaka całkiem niedaleko siebie, siedział tuż koło swojego ojca Rosse’a Boltona, którego oczy wprawiały w zakłopotanie wielu spośród znanych jej ludzi. Lord Bolton był dość szczupłym mężczyzną, który był raczej wodzem niż wojownikiem. Nie był pijany. Spoglądał tylko po całym pomieszczeniu, zamieniając od czasu do czasu kilka słów ze swoimi sąsiadami. Jego jasne, niemal bezbarwne oczy, śledziły ucztujących z jakąś ukrytą groźbą. Jego syn z wyglądu nie przypominał pana ojca. Był wyższy, choć chudszy. Lyanna słyszała, że chłopak w dzieciństwie często chorował. Miał ciemne włosy, ale  nie był to ten sam odcień, co u lorda Boltona. Tylko oczy, które co chwila rozbłyskiwały upodabniały go do rodziciela. Domeric śmiał się i żartował, tak jak wielu innych w komnacie, był pijany. Lyanna nie chciała pozostawać na zabawie dłużej, toteż przeprosiła i odeszła od stołu. Gdy przechodziła, ktoś próbował ją złapać, lecz wymknęła mu się  i wyszła na zewnątrz.

   W holu powietrze było znacznie czystsze. Nie było tam tego zaduchu, którym wypełniona była wielka sala. Śpiewy, krzyki i pijackie wrzaski zostawiła za sobą. Nie chciała napotkać nikogo z ucztujących, więc ruszyła prosto do swego pokoju.

   Służki pomogły Lyannie przyszykować się do snu. Zasłoniły okna, napaliły nieco w kominku i wyszły, zamykając za sobą drzwi. Lyanna zasnęła w ciepłym, puchowym łóżku, słysząc szum w murach spowodowany przepływem wbudowanych weń rur z ciepłą wodą termalną, która ogrzewała zamek i echo głosów z wielkiej komnaty. 

   Rano zbudziły ją służki, które poinformowały, że wzywa ją pan ojciec. Lyanna wstała najśpieszniej jak mogła. Wiedziała, co się wydarzyło. Że też mu zaufałam. Powinnam wiedzieć, że przy uczcie, po pijaku, mężczyźni wygadają wszystko. Nie zamierzała jednak się kajać. Lord Rickard wiedział, czego chce, wiedział, że jest zdolna dopełnienia swoich postanowień. Znał swoją córkę i nie powinien to być dla niego szok. A jednak, Lyanna w głębi czuła, że oszukała swego pana ojca. Nie przyznała się gdy wrócił z polowania, zataiła prawdę.

   Weszła do pokoju pana ojca. Była to obszerna komnata z ogromnych łóżkiem i wysokimi oknami wychodzącymi na Wilczy Las. Lyanna stanęła przed panem ojcem, przyglądając się jak bardzo gniewa się na nią. Ze zdziwieniem dostrzegła, że lord Rickard wcale nie marszczy czoła w złości. Był spokojny i czekał tylko na przybycie córki. Siedział na krześle koło kominka i dokładał właśnie drew do ognia, który buzował na palenisku.

 – Wiesz dlaczego cię wezwałem, prawda Lyanno?  - zapytał.

 – Domyślam się. – Stanęła na wyciągnięcie ręki od ojca i wraz z nim przypatrzyła się płomieniom.

 – Czemu pozwoliłaś mi wierzyć, że pozostałaś tutaj? Czemu nie zaprzeczyłaś mi, gdy wróciłem?

 – Sądziłam, że zakażesz mi wyjazdów i wszystkiego, co mogę robić, gdy nikt u nas nie gości, że zabierzesz mi swobodę.

  Lyanna zamilkła, patrząc na stroskane czoło ojca. Wiedziała, co teraz będzie musiał zrobić. Słuchała ze spokojem jak zabraniał jej wychodzić ze swojego pokoju aż do końca pobytu gości w Winterfell. Nie zaprotestowała, gdy zabronił jej wyjazdów i walk na dziedzińcu. Znała stawkę i wiedziała, że w razie porażki, która nastąpiła, będzie musiała ponieść konsekwencje. Nie zdradziła braci oraz ich udziału w eskapadzie, a lord Rickard nie wspomniał o nich ani słowem.