Epilog

Z

imowe Słońce oblewało dziedziniec Winterfell. Dwaj mali chłopcy walczyli na wystrugane z drewna mieczyki. Ich roześmiane głosy było słychać już z daleka. Pierwszy miał kasztanowe włosy i niebieskie oczy, którymi raźno patrzył przed siebie. Czapka nasunięta przez matkę, była teraz przekrzywiona tak, że niemal zsuwała się z głowy malca. Jego rumiane policzki były częściowo zasłonięte szarym szalikiem. Chłopiec miał na sobie gruby płaszcz, który chronił go od zimna. Jego dłonie okryte były rękawiczkami. Jego przeciwnik nie miał rękawic, nie miał szalika, a na jego głowie nie było czapki. Nikt nie zatroszczył się o niego tak, jak o jego rówieśnika. W ciemnych włosach topniał śnieg, a szare, przenikliwe oczy spoglądały bacznie, badając kiedy będzie można zaatakować. Jego zarumienione od zimna policzki kontrastowały z białym śniegiem. Pod zadaszeniem stał dość wysoki mężczyzna w sile wieku. Wciąż był młody, lecz bolesne wydarzenia przydały mu lat. Jegomość był niezwykle podobny do ciemnowłosego chłopca, śmiało można było stwierdzić, że to jego syn. Mieli te same oczy, te same rysy twarzy, nawet odcień ich włosów był niemal identyczny.

   Mężczyzna uśmiechnął się, patrząc jak ciemnowłosy chłopiec zamachuje się mieczykiem i przewraca swojego przeciwnika. Malcy zaczęli się turlać po śniegu, a zaraz potem padli obok siebie, zanosząc się śmiechem. Jak dobrze, że moje modlitwy zostały wysłuchane. Jak dobrze, że są dla siebie braćmi. Ned Stark uśmiechnął sie kącikiem ust.

 – Robb! – krzyk wyrwał mężczyznę z zamyślenia, lecz żaden z chłopców nie mógł tego słyszeć, bo zaczęli okładać się śnieżkami. Jak Benjen i Lya. Tak bardzo ją przypomina.

    Kobieta ciasno otulona płaszczem brnęła przez śnieg w kierunku bawiących się chłopców. Jej kasztanowe włosy rozwiały się, bo nie zdążyła ich spiąć. Najwyraźniej była bardzo niezadowolona. Ned ruszył za nią i chwycił ją za łokieć, zatrzymując. Catelyn spojrzała na niego rozeźlona.

 – Ned, czemu patrzysz na to i nic nie robisz?

   Lord Stark zmarszczył brwi, przyglądając się swej pani żonie. Znów była w ciąży, nosiła kolejne jego dziecko i coraz częściej wpadała w zły nastrój.

 – Tylko się bawią, nic im nie będzie, Catelyn. To chłopcy, czasami muszą się wyszaleć.

 – A jeśli Robb się przeziębi? Pomyślałeś o tym? Jest zima i nie chcę go stracić. Dwóch moich braci zmarło w zimę, ja nie żartuję.

   Ned puścił Catelyn. Nie zamierzał się z nią sprzeczać. Wiedział, że nie chodziło o zimno, a o Jona. Od kiedy zjawiła się w Winterfell z maleńkim Robbem, nie potrafiła zaakceptować obecności Jona. Ned podejrzewał, że to przez podobieństwo do niego. Jon bardzo przypominał Eddarda, lecz Robb wdał się w Tullych. Całe szczęście, że nie ma nic z Rhaegara. Gdy wziął malca po raz pierwszy na ręce  miał bardzo jasne włosy. Ned obawiał się, że z wiekiem staną się srebrne i nic nie da się  poradzić, w dodatku jego szare oczy mogły zmienić się w fioletowe, w oczy jego ojca. Te obawy okazały się jednak nieuzasadnione. Jon był żywym odbiciem Lyanny, jego słodkiej siostry. Z każdym dniem coraz bardziej ją przypomina.

 – Mógłbyś powiedzieć mi, kim była jego matka – szepnęła Catelyn. – Jestem twoją panią żoną, zasługuję na to, by wiedzieć.

 – Nie powiem ci, Catelyn – odpowiedział, wciąż patrząc na chłopców. Robb właśnie trafił Jona prosto w ucho, zanosząc się śmiechem.

 – To Ashara, prawda? – zapytała. – Ludzie mówili, że to Ashara Dayne.

 – Nie – zagrzmiał Ned, patrząc wprost na Catelyn. Zapłonął w nim dawno skrywany gniew. Ashara Dayne była jego miłością, kobietą, którą chciał poślubić. Liczył, że po rozmowie z ojcem uda się doprowadzić do małżeństwa, lecz stało się inaczej. Brandon posiadł ją w Harrenhal, bo to jego Ashara darzyła uczuciem, to jemu się oddała. Ned nigdy ich za to nie winił, czuł się zraniony, owszem, jednak Brandon był jego bratem, a Ashara kobietą, którą pokochał. Życzył im szczęścia. Rickard Stark, jego pan ojciec, zadecydował jednak inaczej. Brandon miał poślubić Catelyn, lecz zginął  w Królewskiej Przystani i to Ned musiał wziąć  za panią żonę najstarszą córkę lorda Hostera. Później widział Asharę tylko raz. Była tak piękna, jak pamiętałem, choć smutniejsza. Ned dowiedział się, że Ashara urodziła martwą córkę, jego bratanicę. A ja przywiozłem jej Świt, miecz jej martwego brata. Ashara Dayne popełniła samobójstwo, skacząc z wieży w ciemne odmęty wód, jej ciała nigdy nie odnaleziono.  – Dopilnuję, by już nigdy nikt nie powtarzał tych plotek. Nigdy więcej nie pytaj mnie o matkę Jona. Nigdy.

   Catelyn cofnęła się w przestrachu. Ned żałował, że zareagował tak ostro, jednak Catelyn stąpała po cienkim lodzie, poruszając sprawę Ashary. I Lyanny, przede wszystkim Lyanny. Eddard Stark nigdy nie wybaczył sobie śmierci siostry. Nigdy nie przestał się obwiniać za to, że przybył za późno, że mógł tylko patrzeć jak umiera. „Obiecaj mi, Ned” – te słowa wciąż dźwięczały w jego uszach ilekroć widział Roberta i to jak niszczy wszelkie ślady bytności Targaryenów w Czerwonej Twierdzy.  Dopiero wtedy zrozumiał jak wielki jest żal Roberta, jak bardzo jest wściekły na Rhaegara. Czy zabiłby maleńkiego  syna swego wroga, syna Lyanny? Ned nigdy nie ważył się odpowiedzieć na to pytanie, zabrał chłopca daleko na północ, mając nadzieję, że Jon będzie żywym odbiciem Lyanny, że nie można będzie dostrzec w nim nic z Rhaegara.  Robert twierdził, że Rhaegar zgwałcił Lyannę, lecz Ned nie był tego pewny. Wylla powiedziała tylko, że gdy przyjechała jej pani była już w ciąży. Nie widziała, by książę zmuszał ją kiedykolwiek do czegoś. Lyanny nikt nie potrafił zmusić do czegokolwiek. Wyperswadować tak, lecz nie zmusić.

 – Chodź, Robb, jeszcze się przeziębisz. Szybko!

   Catelyn pomogła wstać swemu pierworodnemu, nie zwracając uwagi na Jona. Zawsze traktowała go jak powietrze. Nie potrafiła przeboleć bękarta męża w miejscu, gdzie wychowywały się również jej dzieci.

   Robb podreptał za matką, oglądając się na Jona z żalem.  Chłopcy uwielbiali spędzać czas na wspólnych zabawach. Ned pogłaskał syna po główce, a później podszedł do Jona. Chłopiec spojrzał na niego tymi swoimi stalowoszarymi oczyma, oczyma Lyanny i Ned uśmiechnął się do niego, próbując dodać mu otuchy.

 – Cemu ona tak mnie nie lubi? – zapytał, wciąż zdarzało mu się seplenić.

 – Bo sama chciałaby mieć tak wspaniałego syna jak ty – Ned podniósł chłopca z kupki śniegu, na której siedział po ostatnim upadku. – Wujek Benjen dziś przejeżdża, cieszysz się?

   Jon rozpromień się i pobiegł do zamku. Uwielbiał opowieści wuja, który służył w Nocnej Straży. Zawsze potrafił go zainteresować i traktował go jak prawdziwego krewniaka. Wojna pozostawia straszne ślady, Benjen nie powinien był jej doświadczyć, nie w tak młodym wieku. Ned spoglądał za Jonem przez chwilę aż malec nie zniknął we wnętrzu budynku.

 – Twoja matka byłaby z ciebie taka dumna, drogi chłopcze.